Een dag nait gesoezd is een dag niet geleefd

Vandaag is de dag waarvan we wisten dat 'ie zou komen, maar dat maakt de tegenzin niet minder. Vanmiddag om 14.50 uur vliegen we terug. We zijn redelijk vroeg bij de airport. Gezien onze ervaringen met de traffic jams hier zijn we op tijd weg gegaan. Maar op maandagochtend valt het hier blijkbaar mee. We glijden er redelijk snel doorheen. Nog een laatste blik op de skyline van Vancouver met de bergen op de achtergrond en dan is het een paar uur hangen op het vliegveld.

Vlak voor dat we moeten boarden nuttigen we nog een lichte Aziatische maaltijd. Gelukkig maar, want in het vliegtuig duurt het zes uur voordat we wat krijgen. En dat is nog uitermate smerig ook. Waarschijnlijk is dat de reden dat we het zo laat krijgen. Dan zijn de mensen zo blij dat ze eindelijk wat te eten krijgen dat niemand het in zijn hoofd haalt om te klagen over de kwaliteit. Hoe luidde dat spreekwoord ook al weer? Honger maakt .....

In het vliegtuig krijgen we te horen dat we een tussenlanding in Calgary gaan maken om nog andere passagiers op te halen. Hè? Wij weten niet beter dan dat we een rechtstreekse vlucht geboekt hebben. Een deel van de passagiers blijkt het wel te weten, maar een deel ook niet. Waaronder wij. Hmmmm.... Thuis maar even uitzoeken. In ieder geval balen want daardoor zijn we twee uur langer onderweg.

In Calgary loopt het vliegtuig helemaal vol. Op de heenreis waren er nogal wat plekken onbezet waardoor we meer ruimte hadden en ook ergens anders konden zitten. Nu zitten we als sardines in een blik. Van slapen komt niets.

Op dinsdag 23 augustus om 11.21 uur (Nederlandse tijd) landen we enigszins geradbraakt op Schiphol. We zijn bijna 12 uur in de lucht geweest. De negen uur die we vanwege het tijdsverschil aan het begin van de vakantie hadden gewonnen, hebben we nu weer moeten inleveren.

Als afscheid gaan we - op weg naar Mark zijn huis - nog even een kopje koffie drinken op een terras aan de Amstel in Amsterdam. En ook om onze trouwdag te vieren. Goh, wat een leuk sfeertje hangt hier eigenlijk. En wat is Amsterdam toch een mooie stad. Deze ongedwongen gezelligheid is precies wat we in Vancouver misten. Ach, dan is het ook wel weer fijn om thuis te zijn.

Close to the Grizzly's

Vandaag is de laatste volledige dag voordat we terugvliegen. Eigenlijk hebben we de meeste highlights van Vancouver gisteren toch gehad. Dat kan dus best in 1 dag op de fiets, in elk geval downtouwn.. Een van de voordelen van Vancouver is dat je ook weer heel snel in de natuur zit. Zo zou je ook hier een whale-watch tour kunnen doen, of met het watervliegtuig een rondje maken, maar er zitten ook Grizzly beren in de buurt van North Vancouver op Grouse mountain.

Dus op naar Grousse mountain. Na de spannende tocht omhoog waar je als je naar beneneden kijkt een mooi uitzicht hebt op Vancouver, de wolkenkrabbers, het Stanley park en de zee met de tankers die voor Vancouver liggen, komen we boven aan bij Grousse Mountain in de wolken. De top op meer dan 1200 meter is niet te zien. Het is hierboven mistig en koud, maar dat weerhoudt een van de Canadezen die we tegen komen er niet van om hier in blote bast rond te lopen. In de winter kan hier worden geskied. Stel je voor je woont in Vancouver Noord en na een half uurtje rijden ben je bij Grouse mountain. Niet verkeerd.

Boven aangekomen zien we een mooi skiresort, maar vanwege het slechte zicht kun je niets van Vancouver zien en daarom heen. Toch is hier in de buurt ook allerlei wildlife zoals het schijnt.

En ja hoor, niet heel ver van het resort zien we opeens de sporen van vrij grote berepoten. Jeetje!!! Zouden dit de sporen zijn van de grizzly?

Een Canadees, die we tegen komen bevestigt het. Hij is een grizzly kenner en vertelt ons het nodige over de Grizzly beren. Grizzly beren zijn veel groter dan zwarte beren. Hij kan op zijn achterpoten staand een hoogte van 3 meter bereiken en tot 600 kg zwaar worden. De nagels van de grizzlybeer zijn scherp en lang (zo'n 10 cm), en geschikt om in de aarde mee te wroeten. Hoewel het in de eerste plaats vegetariërs zijn, eten ze alles wat ze lekker lijkt, zowel dierlijk als plantaardig voedsel: gras, wortels, bessen, noten, insecten, vis, reptielen en zoogdieren. Als ze honger hebben, kunnen ze andere dieren aanvallen, en ook aas zullen ze niet laten liggen. Het zijn uitstekende zwemmers, en in het juiste seizoen vissen ze zalm uit de rivier.

Normaal gesproken zal iemand niet worden aangevallen door beren, zeker niet als gepaste afstand (een afstand van minstens 100 meter is aan te raden) wordt gehouden. Als ze niet worden benaderd en met rust worden gelaten, zijn beren geen bedreiging. Wijfjes met jongen zijn door hun drang het kroost te beschermen vaak eerder geneigd aan te vallen dan wanneer ze alleen zijn. Wordt men toch aangevallen dan is roerloos blijven liggen het verstandigste zodat de beer denkt dat zijn mogelijke belager dood is of geen bedreiging meer vormt. Terugvechten heeft geen zin. Ook wegrennen is niet wijs, want de beer is sneller en kan beter rennen.

Oké, slik. Zo’n Grizzly is dus een ander verhaal dan de zwarte beer En er is in elk geval hier eentje in de buurt.

Spannend!

We blijven maar een beetje bij de Canadees in de buurt. Tsja, 100 meter afstand houden terwijl er door de mist ongeveer een zicht is van 50 meter. We zien nog steeds duidelijk de sporen van de beer.

En opeens zien we in de buurt van een waterplas een grizzly liggen. En niet een, het zijn er zelfs twee!

Ja, echt waar. Twee Grizzly ’s!!

Wat niet waar is, is dat het hier gevaarlijk is, want we bevinden ons op de waarschijnlijk meest toeristische berg van Canada. We zijn niet naar boven gelopen, maar met een gondel naar boven gekomen (voor 180 CAD) en het is hier behoorlijk druk, ondanks het slechte weer.

De twee grizzly’s, genaamd Grinder en Coola, zijn beide gevonden als wezen en worden hier in een omheind parkje opgevangen. De gids van Grouse mountain vertelt dat ze al behoorlijk verwend zijn . Zo eten ze alleen Romaine sla en geen gewone, laten ze de groene uiteinden van worteltjes lekker liggen, etc. Hij zou het mooi vinden als in de toekomst wezen worden opgevangen in een gebied met geen toeristen, zodat je ze, als ze kunnen overleven, ook weer vrij kunt laten. Deze twee zouden de mensen blijven opzoeken voor het eten.

Ach, beide beren zien er zo knuffelbaar uit en de Tineke en Riemy (Ooohh, Aaahh) zouden ze echt wel even willen knuffelen, maar zelfs de dierenverzorgers hier zijn nog nooit in dezelfde ruimte alleen met de beren geweest. Toch wel een beetje oppassen dus en beide dames kunnen natuurlijk altijd bij ons terecht:-).

Tineke en ik hebben ook nog even staan kijken bij de houthakkersshow. (zie voor een vroege versie van deze show Youtube. https://www.youtube.com/watch?v=DtZXe0LZtW0)

We hebben ons best vermaakt, maar Mark en Riemy vonden de humor te goedkoop (het was anders al met al best weer prijzig:-) en het weer te koud en zijn naar het skiresort gegaan. Gemakkelijk te vinden vanwege het pad met witte berevoeten :-). Evt. kun je op mooie dagen ook nog verder omhoog met een stoeltjeslift(uiteraard voor een extra bedrag), maar ja als je niets ziet heeft dat geen zin. Terug met de gondel zien we uit de wolken komend gelukkig weer een mooi uitzicht op Vancouver.
Je kon na 18:30 u van de mogelijkheid gebruik maken om boven op de gondel te staan (wel met een hekje eromheen) om bij de zgn. Skyride Surf Adventure de wind in je haren te voelen. Dat is vast een leuke kermisattractie in het hoge tempo waarmee je naar beneden gaat. Maar goed, wij zijn eigenlijk geen kermisgangers en kwamen vandaag dan ook een beetje van een koude kermis thuis.

Nou ja, beneden was het weer lekker warm. En we waren we in elk geval op deze laatste dag toch nog close to the grizzly’s.

Glanzend, statig en strak

Take it to the limit

Friday, August 20.

(this time in English for Sandy and Len)

The last day on Harstine Island in the USA. During breakfast we discussed that we actually didn’t see many different animals around the house this week. Yes, there were deers and off course the seal, and only one squirrel during the walk Mark discovered at the end of the park. But generally we used to see lots of animals around the house.

And as if someone had heard, a little squirrel jumped on the ridge from the porch and gave us a beautiful fare-well show

So with pain in our hearts we packed and left this beautiful place, heading to Vancouver again. During the trip we thought that we saw something jumping out of the water, but we couldn’t recognize it. Perhaps a seal, or a dolphin, a tuna-fish?

What we sure did see were a lot of cars and traffic jams. De whole trip took more than 7 hours , normally it should have been 4 hours. For us it was the limit. The famous Dutch soccer player Johan Cruyff had a solution for traffic jams. People just have to drive faster , then there will be no traffic jams. That’s logical, isn’t, it? ;-) I think most of the people in this area spend most of their lives in cars, because they aren’t allowed to drive faster because of the speedlimits.
In Vancouver it was the same thing . For the second time around many traffic activities.

So we were tired and probably too late to do something special this evening. We had looked on internet if something was going on in Vancouver that we liked. Is there a concert perhaps from the Eagles (or Don Henley)? No we didn’t find somebody we knew.

So when I read my email that evening I was surprised. I got quite some photos of a very special model from the Vancouver area. It’s an very extra ordinary girl or is it a boy? Sometimes its hard to see these days, many stars are androgyne. Even her/his name is mysterious . She/he has much empathy for all kind of human behavior and really has got talent for standing model and acting.
Sandy our neighbor from Nanaimo did send us exclusive pictures from this very exclusive model. As many other models she’s quit thin and only eats salad (especially rucola) to stay in shape. She excels in her colorful way of dressing. You cannot forget her (or him?)

So as a special contribution to this travel-log we put some of these pictures on the website. Let us know which picture you like the most. And we want to thank Sandy for sharing the photos.

Later that night we saw some other talented people on Lonsdale bay. There was a foodtruck festival and a really good band. As a special gift they ended their show with a song from the Eagles: 'Take it to the limit'

So, this weekend in Vancouver we are going to take it to the limit , one more time;-)

Check

Check

Morgen gaan we naar Vancouver dus vandaag is de laatste dag dat we nog eens een stevige wandeling kunnen maken in het Olympic National Forest. We hebben onze zinnen gezet op de Copper Creek trail.

Even checken of we alles mee hebben:

• boodschappenlijstje voor de laatste dag >check
• wandelschoenen> check
• proviand > check
• routebeschrijving> check
• Fanny pack met waardevolle spullen> check
• zwemspullen (wel of niet mee? Ja, toch wel, want misschien zwemmen we nog wel na de wandeling in Lake Cushman) > check dus

(Onze vriendin Clara smult waarschijnlijk al weer bij het zien van deze checklist, want zij is een echte liefhebber op dit vlak;-).

Vandaag is de bakery open, dus doen we geen Starbucks. Wat een dag zonder Starbucks? Ja, we hebben er gisteren zoveel gezien in Seattle. Dus koffie bij de Bakery. Als we deze met een checklistje zouden moeten beoordelen:

• te heet: Ja
• te weinig schuim: Ja
• kopjes te vol: Ja
• lekker : Ja, …ja toch wel

Dus gewapend met alle spullen van de checklist en de koffie zijn we na 70 minuten rijden bij de trail.

Na 10 meter lopen treffen we op de trail een klein houten lessenaartje aan (met daarin pen en papier) waar je je als wandelaar kunt in – en uitchecken. Eigenlijk best een goed idee als je ergens de wildernis in gaat. Riemy neemt de honneurs namens ons waar en checkt in om 12.30 uur met 4 personen.

De Copper Creek trail is vernoemd naar de kopermijn in dit gebied. Ook werd er mangaan gewonnen. Matthijs kan als chemicus vast uitleggen waar deze stof goed voor is.
Maar het was natuurlijk veel te mooi weer om ergens een mijn in te duiken, en eerlijk gezegd hebben we die ook niet gevonden.

Het begin van de wandeling lijkt weer op de bemoste grote bomen die we al eerder hebben gezien in the Olympic National Park. We klimmen steeds hoger en na een half uur komen we een stel tegen dat het wel heeft gezien en weer naar beneden gaat. Verderop is het nog steiler zeggen ze. We gaan gewoon door. We zijn benieuwd of we nog wat wildlife tegenkomen.

En dat kwamen we inderdaad . Maar niet dat wat we hadden verwacht.
Grote horzels (of waren het bijen?) zwermden om de dames en Mark heen. Ze waren in elk geval groot! Zelf had ik er niet zoveel last van, terwijl ik toch ook gewoon had gedoucht. Met behulp van wat afgebroken takken van varens checkten we onszelf en elkaar op vliegend gevaar.

Na een uur stijgen horen we verderop een gil. Mark was wat vooruit gelopen, maar hij was het niet.

Er bleken nog 3 jongens in het bos te zijn en eentje was gestoken door een horzel. Hij dacht een bij. Later zeiden zijn vrienden dat hij 5 keer gestoken was. De jongens waren wat onrustig, dus de kans dat we nog ander wildlife tegen zouden komen was niet groot. Af en toe zag je ze sprinten omhoog vanwege de horzels. Dat kreeg ik met de dames niet helemaal voor elkaar. Het was een lange tocht omhoog, maar we hebben de ‘ridge’ gehaald en werden beloond met een mooi uitzicht. Riemy had een gezondheid-app waarop ze kon zien hoeveel verdiepingen hoog we nu waren. 182!! Dat klonk toch indrukwekkender dan stijgen van 800 naar 3200 feet (van 243 naar 975 meter) volgens de routebeschrijving.

De terugweg verliep beter. In een rustig maar gestaag tempo, hadden we veel minder last van vliegend wildlife. En de jongens waren blijkbaar boven ook tot rust gekomen, want een van hen speelde op een indianenfluit. Na een korte stop bij de beek waren we tegen half 5 weer beneden en konden uitchecken. Pfff. Nou die stevige wandeling hebben we gehad vandaag.

Gelukkig hadden we de zwemspullen op de checklist gezet en ook nog eens meegenomen. Wat hebben we heerlijk gezwommen in Lake Cushman, hoewel ook daar vliegend gevaar;-)

Met een ijsje uit het lekkere koffiezaakje in Hoodsport rijden we voor het laatst in deze vakantie de weg terug naar de Jarrel Cove, waarbij Riemy nog even perfect Tineke imiteert als er iets om haar heen vliegt. Houuuuu, Houuuuu, AAAHHHHHH.

Me valt tijdens de tocht weer op hoeveel mailboxen er hier langs de weg staan. De huizen staan vaak ook ver van de weg. De postbussen hebben een rood hendeltje (a flag) aan de zijkant. Als die omhoog staat weet de postbezorger dat je uitgaande post hebt, zelfs als hij jou niets bezorgt. Maar ja, je moet waarschijnlijk wel elke dag zelf checken of je post hebt gekregen. Of niet?

Nou ja, dat geldt niet voor ons. Op onze checklist voor morgen staat:

• Uitchecken Jarrel Cove
• Iedereen bijtijds in de auto krijgenJ
• Reizen
• Inchecken Vancouver

Be ready to smile!

Woensdag 17 augustus

Seattle kennen we vanwege de film Sleepless in Seattle met Tom Hanks en Meg Ryan. Leuke, romantische film! Gelukkig hebben wij allemaal voldoende geslapen. We vertrekken om half tien en na bijna twee uur rijden komen we aan in deze big city van Washington.

Seattle is zo'n echte Amerikaanse stad. Van afstand zie je de wolkenkrabbers oprijzen. En natuurlijk de Space Needle die we vandaag willen bekijken. Maar eerst moeten we de auto kwijt downtown. En op zoek naar een Starbucks. Niet zomaar een Starbucks. In Seattle staat de allereerste Starbucks. Geopend in 1971. Het is natuurlijk leuk om daar koffie te drinken. Maar dat hebben we niet gehaald. Er zijn er wat die hoge nood hebben (deze keer de mannen!), dus zijn we de eerste de beste Starbucks op de hoek bij de parkeergarage in geschoten. Daar horen we van het personeel dat het doorgaans in de Starbucks der Starbucksen heel druk is en dat er meestal een lange rij staat. Na wat geaarzel en getwijfel besluiten we om dan toch maar ter plekke de koffie te nemen. Want die smaakt toch overal hetzelfde.

Na de koffie lopen we naar Pike Marketplace. Een must see in Seattle. Dit is een mooie, oude overdekte markt waar ze oorspronkelijk de vers gevangen vis verhandelden. Tegenwoordig wordt er nog steeds veel vis verkocht, maar ook bloemen, t-shirts, sieraden, lederwaren en andere toeristenmeuk. De vishandelaren hebben een soort ritueel om, wanneer de koop gesloten is, elkaar met veel geschreeuw de vis toe te gooien om 'm uiteindelijk in te pakken. Daarbij vliegen er ook vissen over de toeristen heen. Hilariteit alom! Hartstikke leuk om zo even over de Marketplace heen te slenteren.

Aan de buitenkant van de Marketplace bevindt zich ook de eerste Starbucks. Er staat een enorme rij van mensen die naar binnen willen. Wat zijn wij blij dat we de koffie elders gehaald hebben.

Na de lunch - een heerlijk broodje Falafel dat we in het stralende zonnetje op het grasveld naast de Marketplace genuttigd hebben - lopen we richting de Space Needle. Dat is nog wel een eindje lopen, maar daardoor krijgen we meteen wel een beeld van de stad. De Space Needle is in feite de Eifeltoren van Washington, neergezet ter gelegenheid van de Wereldtentoonstelling in 1962. Prachtig ding. Het roept associaties op van een ruimteschip dat bezig is met stijgen (of dalen). Dat schijnt dan ook precies de bedoeling te zijn (gebouwd op het hoogtepunt van het ruimtetijdperk).

Onderweg naar de lift - die ons in 80 seconden naar boven (605 feet) zou brengen - komen we langs plaatjes van het bouwproces van dat ding. Griezelig - zeker voor mensen met hoogtevrees - om te zien hoe dat toen ging. In het onderschrift wordt vermeld dat ze er trots op zijn dat er geen enkele arbeider tijdens het bouwproces is omgekomen...

Vlak voordat we de lift in gaan wordt de onvermijdelijke foto van ons gemaakt. Boven de fotgraaf hangt een bordje: be ready to smile.... Ja, dat hoef je ons geen 2 keer te zeggen!

Boven hebben we een fantastisch uitzicht over de stad. En niet alleen dat, we kunnen zelfs de Mount Reinier en de Mount Olympus zien liggen. Het is prachtig, helder weer. Maar wat is dat? Het lijkt wel of het ding beweegt. Oh ja, dat is ook zo..... Het bovenste gedeelte draait heel langzaam rond op een motortje van 1 pk.

De terugweg naar het centrum leggen we af met de monorail. De voeten doen al behoorlijk zeer. Maar de kiezen gaan nog even op elkaar, want we willen nog langs de Public Library die in 2004 is gebouwd door - jawel - een Nederlandse architect: Rem Koolhaas. Zowel van binnen als van buiten een fraai gebouw. Heel transparant en licht.

Daarna moeten we echt even zitten. We zijn in de buurt van de Starbucks waar we die ochtend koffie hebben gehaald. Daar hebben ze van die lekkere, grote lederen hangfauteuils....

Tot slot willen we nog even langs het Pionier Quarter, het historische stadscentrum. Dit zou volgens de toeristenfolders een hippe buurt zijn met leuke cafeetjes en winkeltjes. Dat lijkt ons een gezellige plek om wat te gaan eten. Het valt een beetje tegen. Het is wel een leuk buurtje met mooi gerestaureerde oude panden waarin galerieën, winery's, boekwinkels en restaurants huizen. Maar het is er op een rare manier heel erg leeg. Misschien zijn we te vroeg en moet het uitgaansleven er nog op gang komen. Maar doordat het zo leeg is vallen de vele daklozen en bedelaars die er zijn erg op. En daardoor hangt er een wat unheimisch sfeertje.

Dus gaan we maar terug naar Pike Marketplace. Daar - hadden we gezien - kun je op verschillende plekken vis eten. En dat hebben we dus gedaan: in het hart van de Marketplace een vispotje (met veel friet erbij) gegeten bij het famous Athenean Seafood Restaurant. Met uitzicht op de haven.

En wie zien we daar? Tom Hanks dinerend aan een tafeltje met de schoonzoon van Archie Bunker(All in the family). Op een foto aan de muur weliswaar, maar toch in dit restaurant.

Some neigborhood research

Dinsdag 16 augustus

Vandaag willen we eens de directe omgeving bij het Jarrel Cove State park en de Jarrel Cove Marina onderzoeken. Weer een hele dag in de auto naar Mount Rainier en weer terug, doen we maar niet, want we willen morgen naar Seattle. Het Jarrel Cove statepark ligt naast het terrein van ons park. Openbaar dus , maar je moet er wel voor betalen. De Amerikanen zijn dat meer gewend, dan wij (Bron : Tineke Bennema;-). Wij passen vandaag.

Wat Amerikanen misschien niet gewend zijn, zijn leuke terrasjes (wederom bron : Tineke Bennema). Maar vandaag komen we er bij de Jarrel Cove Marina wel een tegen. Boven de haven ligt een ouderwets winkeltje, waar gasten van de haven en huisjes in de buurt kleine boodschappen kunnen kopen. Ze hebben echter een terras, waar je in de schaduw van enkele bomen, een geweldig uitzicht op de baai en de haven hebt. Wat jammer dat ze hier nog geen leuk restaurantje hebben gemaakt of kano’s verhuren. Lijkt ons een marktonderzoek waard. In de winkel kun je wel koffie uit een kan krijgen.

We gaan maar door naar de Bakery. Die is ook in de buurt . Op de weg terug van het haventje staan eigenlijk onopvallend een aantal verkiezingsbordjes van Graig Patty aan de kant van de weg. Ik tel er toch zo een stuk of 8. Zoals we eerder al schreven is er toch een kans dat dit door werkt in het onderbewustzijn van ‘de Amerikaan’. Ik zoek op internet nog eens even naar het onderzoek waarbij bezoekers van een film in een van de 25 beelden per seconde een plaatje van een cola kregen te zien zonder dat het bewust opgemerkt wordt. Uit dit onderzoek van James Vicary bleek dat de verkoop van cola met meer dan de helft omhoog was geschoten. Later is gebleken dat James Vicary zijn hele onderzoeksresultaten had verzonnen zodat meer gebruik zou worden gemaakt van een nieuwe reclamemethode van zijn hand. (bron:Wikipedia, dus dan is het waar;-).

Helaas de Bakery zit nog steeds dicht. Alleen open van woensdag t/m zondag. Nou zeg. De man staat gewoon met zijn hondje in de tuin ernaast .Dit is dan niet typisch 24/7 Amerikaans.

Dan toch maar even naar Shelton, de eerste Starbucks in de buurt. Kunnen we daarna ook even bij de Wallmart tennisballen halen. Ja, met al die koffie en frisdrank is een beetje beweging toch ook wel goed. Volgens mijn gezin was er in de 15 minuten die ze wachtten bij de Wallmart maar 1 persoon naar buiten gekomen, die niet aan obesitas leed. Dat bleek ik te zijn. Poeh, dat valt dan weer mee. Nou ja hoe betrouwbaar deze steekproef was, is de vraag;-). Wetenschappers van de Washington University School of Medicine in Saint Louis schatten dat zo'n 67,6 miljoen mensen (36%) van 25 jaar of ouder in de Verenigde Staten lijden aan obesitas. (bron: www.andros.nl)
Die tennisballen waren spotgoedkoop, $4 dollar voor 2 blikjes van 3 ballen. Trouwens net als de volle tank gisteren, voor $ 35 . Mark had even omgerekend dat het 0,60 dollarcent per liter is. Tsja, toch interessant veldonderzoek nietwaar;-)

Mark en ik gaan tennissen op de baan bij het water. Met Mount Rainier op de achtergrond. Hij lijkt zo in de buurt. Ja, dit is wel een van de mooiste uitzichten die we bij het tennissen hebben gehad. De grips van beide Rackets zijn verweerd, plakken en geven enorm af. Ja en verder had dat jong nog een smoesje dat hij heel lang niet had getennist en toen ook nog last kreeg van zijn knie. Misschien werd hij ook wel afgeleid door het mooie uitzicht op Mount Rainier. Jullie begrijpen het al, de partij werd voortijdig afgebroken in het voordeel van de ouwe:-). Uit onderzoek van Tineke blijkt dat Mark hier anders over dacht;-)

De rest van de middag zijn we allen te vinden op de North Beach in ons eigen park. Hadden we immers al voor betaaldJ. Een Amerikaans meisje dat al geruime tijd in het koude water ligt (en helaas ook aanleg voor obesitas lijkt te hebben) ziet een zeehondje langs zwemmen en probeert in zeehondentaal hem dichterbij te roepen. Hij gaat niet op haar avances in. Volgens mij vond het zeehondje het niet gepast. We zien hem pas later weer even terug.

En ook al is hij niet dichtbij (ongeveer 100 mile), we hebben bijna de hele dag zicht op Mount Rainier, die ‘s avonds mooi roze kleurt en wordt vergezeld van een bijna volle maan.

De conclusie van vandaag is dat het hele gezin Fischer weer een leuke dag heeft gehad. (Bron: Paul Fischer).

Another day in Paradise

Maandag 15 augustus

Iedere ochtend hangt er een dikke mist over de Mason County. Het is dan grijs en heel stil. Je hoort iedere hap van de eekhoorn in zijn dennenappel. En af en toe in de verte een misthoorn. De mist ontstaat door het vele water hier. Mason County bestaat voor meer dan de helft uit water. De Pacific Ocean dringt hier via de Straight of Juan de Fuca diep het land in. Met als gevolg dat er heel veel eilanden en schiereilanden zijn. En op een van die eilanden - Harstine Island - wonen wij nu. Verbonden door een lange brug met de vaste wal. Gelukkig trekt de mist rond een uurtje of tien / elf op en wordt het prachtig blauw met een lekker zonnetje. We hebben echt fantastisch weer en de vooruitzichten voor de rest van de week zijn ook goed.

Naast het gebied met zeearmen en schiereilanden ligt het Olympic National Park, een gematigd regenwoud van bijna 4 duizend vierkante kilometer groot. Middenin ligt de Mount Olympus, een gletsjer van ongeveer 2500 meter hoog. Daar gaan wij vandaag hiken. Nou ja... Niet op die gletsjer. Dat is me veel te hoog. En te koud. Maar wel in het lager gelegen regenwoud.

We gaan het gebied binnen via een van de ingangen aan de oostelijke zijde van het park, bij het Staircase Ranger Station. Ook in het Olympic National Park kun je niet met auto's naar binnen. Je kunt alleen maar lopend door deze 'wilderness'. De weg naar het Staircase Ranger Station voert langs Lake Cushman, wat op zich al een prachtig ritje is.

Eenmaal in het park dan kom je ogen te kort. Zo prachtig. Al die immense, eeuwenoude bomen. Sommigen zijn wel 70 meter hoog en hebben een diameter van 4 tot 5 meter. De korstmossen die langs de takken naar beneden hangen geven het geheel een mystiek sfeertje. En dan al die beken en riviertjes die soms kabbelend en soms met donderend geraas naar beneden komen. Adembenemend. Het is helemaal duidelijk waarom dit gebied op de Unesco werelderfgoedlijst staat.

We maken een wandeling langs de Skokomish River van maar anderhalf uur. We waren zo stom geweest om geen broodjes mee te nemen. We hadden verwacht dat we voor de lunch wel weer thuis zouden zijn. This is America man! Daar vallen de afstanden altijd tegen!

We besluiten om deze week nog een keertje terug te komen en nu eerst af te dalen om wat te gaan eten. Hiken op een lege maag is ook niets. We vinden zowaar onderweg naar huis een leuk restaurantje in Hoodsport waar je lekker kunt lunchen met bagels en verschillende toppings. Voor Amerikaanse begrippen niet verkeerd!

Na de lunch - het was ondertussen vier uur - zijn we terug gereden naar ons eiland. Daar hebben we om de hoek van ons huis nog even heerlijk gezwommen en in de zon gelegen op een idyllisch strandje waar we de enigen waren. "Dit zou je in Europa nooit gebeuren" zeiden wij tegen elkaar: "dat je alleen op zo'n mooi strandje zit". This is America man.....