Of toch niet?

Zondag 15 aug.

Het is de derde keer dat we in Amerika zijn. Na de geweldige week in Canada en de reis hier naar toe is de zondag echt een rustdag.

We staan pas op tegen 9 uur. Er zijn wat wolkjes en de nacht was wat frisser , maar vandaag loopt de temperatuur weer netjes op boven de 80 graden( Fahrenheit).

Riemy krijgt het voor elkaar een ree in de tuin uit haar hand te laten eten. Of toch niet? Zo’n takje uit de tuin valt het reetje toch wat tegen. Maar wat bijzonder dat je die mooie oortjes van zo dichtbij kunt bewonderen.

Na het ontbijt is het de hoogste tijd om weer eens te trimmen. De zon is al weer verschenen en Mark en ik duiken in ons sporttenue en rennen een rondje Harstine Island, hier en daar over het strand, maar het merendeel over een trail . Hè dat jong is steeds lastiger bij te houden in de trail die zich golvend tussen zee en huisjes omlaag maar ook omhoog slingert;-). Een Amerikaan die op een of andere manier herkent dat we vader en zoon zijn moedigt me aan met : “Come on Dad, keep up”. Yeah, I’ll try.

De omgeving heeft wat van een gedomesticeerde versie van Canada. Ook hier vind je de ‘inlets’, de groene wallen en de gletsjerberg op de achtergrond.

Daarna is het weer de hoogste tijd om even onze reisverslagen te maken en boodschappen te doen. Gelukkig is in de buurt een bakery, die koffie serveert, die best wel naar Starbucks smaakt. Ja , serious.
Ook vinden we een groenteboer in de buurt , waar we een groot deel van de boodschappen kunnen inslaan. Aan de overkant worden auto’s aangeboden . Eens even kijken naar de prijzen, want er staat ook een rode Saab cabrio 9-3. Misschien iets voor Rob, zodat we met alle wintersportvrienden een cabrio tour kunnen maken. Nu de prijs hiervan valt niet tegen, slechts $ 2300. Hier staan de auto’s trouwens normaal opgesteld. We hebben in Canada en Amerika ook al een paar keer gezien dat de auto’s op een rij allemaal met open motorkap naar lucht happen. Ze lijken allemaal te roepen: “Buy me, buy me. Not those beside me, but me.” In elk geval kunnen de potentiële kopers net als bij paarden ze even in de bek kijken: :-).

Op de weg naar Shelton zien we weer de nodige borden met namen van kandidaten voor de verkiezingen. Je moet even zoeken naar een D of een R op het bord om te zien voor welke partij ze kandideren. Misschien werkt het voor veel Amerikanen zo dat hoe vaker je een naam op een bordje ziet staan langs de weg hoe meer je de neiging hebt om op die persoon te stemmen? George Washington was in elk geval voor partijloze politiek. Deze staat draagt zijn naam en op de routebordjes langs de weg is zijn bekende silhouet (zelfs met de gevolgen van zijn oversized kunstgebit) te herkennen.

Het plaatsje Shelton is very disappointing.. We hebben behoorlijk moeite om de supermarkt te vinden en doen dus direct maar inkopen voor 3 dagen. Nou, met de huidige dollarkoers is hier ook niet echt plezier aan te beleven. Een pak beschuit kost hier $ 4,30. Ja je blijft Hollander hè:-(.

Na terugkomst maken we gezamenlijk nog een wandeling op de trail.. We komen in een stukje dat Mark nog verder had getrimd vanochtend. Een klein regenwoud- paradijsje waar een kleine eekhoorn ons gebiologeerd aan blijft kijken vanachter een van de vele hoge conifeerbomen. Hier geen beren , of cougars. We kunnen zo maar wat rondstappen in de omgeving.

Of toch niet?

Op de terugweg loopt Mark voor en manoeuvreert nonchalant om een stuk tuinslang heen dat iemand waarschijnlijk heeft laten liggen. De ‘tuinslang’ blijkt echter te bewegen , dus Tineke die achter Mark loopt slaakt een gil. Hij steekt vlak voor haar voeten de trail over. Het blijkt een gewone kousenbandslang (Thamnophis ) te zijn, van ongeveer 50 cm, zwart met gele strepen. Misschien wel op zoek naar een aantrekkelijke voet.
Nou goed:-) Toch weer wat meegemaakt op deze rustdag!

Back in the USA

Het is vandaag alweer 13 augustus. Onze tijd op Vancouver Island zit erop. Met weemoed nemen we afscheid van deze mooie plek met dat fantastische uitzicht over de baai. Van de reetjes die iedere ochtend door de tuin lopen. En van de zeehonden die dagelijks het terras passeren. Vanochtend zag Paul zelfs een kleine, groene hummingbird (kolibrie) in de tuin. Ach wat was het hier mooi en fijn. En we moeten nog maar afwachten of we het op onze volgende plek weer zo mooi en fijn krijgen.

Om 10 uur stappen we in de auto en stellen we de navigatie in op Victoria. Vanaf deze stad op de zuidwestelijke punt van het eiland maken we per boot de oversteek over de Juan de Fuca Strait naar Port Angeles in de VS.

Voordat de boot vertrekt hebben we nog even tijd om Victoria te bekijken. De stad is groter dan Groningen: er wonen meer dan 300 duizend mensen. Als je Victoria binnen rijdt dan valt meteen de Britse sfeer op. In de straten wapperen Britse vlaggen aan Victoriaanse gevels. Rode dubbeldekkers rijden af en aan. En er is zelfs een in Tudor stijl vorm gegeven parlementsgebouw. In Vicoria zijn ze Britser dan de Britten zelf, lezen we in de ANWB gids. Dat is ooit bedacht als PR stunt door het stadsbestuur.

Dit klinkt allemaal wat gemaakt - en dat is misschien ook zo - maar het is wel een ontzettend leuke stad met een goede sfeer. Leuker dan veel andere plaatsen die we op Vancouver Island hebben gezien. Mocht je ooit Victoria aandoen, ga dan vooral de Market Square zien. Hier hebben ze, rondom een binnenplaats, de gevels van een aantal oude bedrijven prachtig gerestaureerd. Er zitten nu allemaal hippe cafeetjes en winkeltjes in. Riemy en ik konden ons maar met moeite inhouden om niet overal naar binnen te gaan. Maar helaas hadden we maar een uur de tijd om Victoria te verkennen.

In het eerste de beste winkeltje dat we binnen gingen heeft Riemy heeft een mooie, lange rok van het merk Dex in de uitverkoop weten te scoren. En ik een flitsend badpak. Daarna mochten we van Paul en Mark geen enkel winkeltje meer in. Ook al hadden we de hele dag tijd gehad. Heel flauw!

Na het bezoekje aan de Market Square zijn we nog even kort door Chinatown gelopen. Dat zag er ook heel aantrekkelijk uit, net als het havenkwartier. Victoria is echt een leuk plaatsje. Het verdient het om er meer tijd aan te spenderen.

Om half twee moesten we ons bij de Inner Harbour melden voor de oversteek. Daar werden we onderworpen aan een grondige douane inspectie om de grens over te mogen. Heel Amerikaans. Met van die mannen waar je maar beter geen flauwe grappen tegen kunt maken. We moesten een zogenaamd W94 formulier invullen met vragen of we van plan waren om terroristische aanslagen te gaan plegen. Ook al heb je niks op je kerfstok, je krijgt het er toch een beetje benauwd van. Maar na de check op onze vingerafdrukken en een irisscan mochten we dan toch de boot op.

Om kwart over drie vertrok de boot uit de haven van Victoria. De overtocht duurde anderhalf uur. Riemy zag onderweg van heel dichtbij nog een walvis. Dat werd door haar broer en vader natuurlijk meteen in twijfel getrokken. Want zij hadden niets gezien. Maar er stond een Amerikaan naast haar en die had hetzelfde verhaal.

Aangekomen in Port Angeles was het nog twee en een half uur rijden over de 101 East richting Shelton. Onderweg constateerden we dat het Amerikaanse landschap wel erg veel op het Canadese lijkt. Heel veel bos met een diversiteit aan naaldbomen en prachtige vergezichten over de binnenzeeën. Rond acht uur stopten we voor de deur van ons nieuwe onderkomen op Harstine Island. Weer een huis met een adembenemend uitzicht op een binnenzee. Maar deze keer werd het uitzicht verrijkt met de altijd besneeuwde Mount Raineer die rood in de ondergaande zon oplichtte. Ons vorige huis stond midden in een woonwijk. Nu zitten we meer het bos. Weliswaar in een 'gated community' met vakantiehuizen. Anne, die ons binnenlaat en het huis laat zien, vertelt dat (ook hier) de reeën om het huis heen lopen en dat ze (ook hier) heel tam zijn. En verder kunnen we wasberen, eekhoorns en chipmunks op ons terras verwachten. Ach, we zullen ons ook hier wel weer vermaken!

Wat je van beren leren kan..

Vrijdag 12 augustus gaan we weer naar de andere kant van het eiland, naar Tofino. (zeg maar voorbij Rotterdam qua reistijd). Riemy heeft het muziekje voor het stukje van vandaag al gevonden, een cover van het door Jungle Book bekend geworden lied ‘Bear nesceseties’ of in het Nederlands ;’Wat je van beren leren kan’.

Want vandaag gaan we de Bear watch tour doen!! .

Tofino is een heel leuk plaatsje , weer met houten huisjes en veel first Nation people zoals de Indianen in Canada nu genoemd worden. De sfeer is een beetje jaren 70, een plek waar je kunt ‘chillen’ en surfen aan de ene kant met een prachtige long beach. En aan de andere kant het startpunt van de ‘bear’ en ‘whale-watch’ toeren of een tochtje met de kano of het watervliegtuig. Kortom the place to be op Vancouver Island, helemaal als je jong bent.. We kijken al uit of we Nina en Jelle niet toevallig hier tegen komen met hun volkswagenbusje , want die zouden zich hier zeer thuis voelen. Wij ook!. Als we bij Jamies aankomen in Tofino zie ik daar een bekend gezicht op de veranda. Niet Jelle of Nina maar Peter , een oud tennismaatje, die ik nog regelmatig bij de AH in Groningen zie. Hij heeft met zijn gezin ook een tour geboekt om 13 uur. Zij gaan echter met de overdekte boot. Wij met de zodiac!

Op de Zodiac dien je een survival-suit aan te hebben, .dat lijkt op een rood pak van een brandweerman. Ook mutsen en handschoenen worden uitgedeeld terwijl het 25 graden is;-)

Onze gids is Jeff een 'First Nations person' die ons iets vertelt over zijn stam die aan de overkant al 5-, misschien zelfs wel al 10.000 jaar woont. Hij leidt ons langs een eiland met zeearenden. Die zijn hier duidelijk in grotere getale dan op Lauwersoog.

Daarna verlaten we de haven en met een snelheid van 65 km per uur en wapperende haren scheren we over de gladde binnenzee. Die zodiac is veel comfortabeler dan we dachten . Wat een schitterend landschap , de spiegelgladde binnenzee omringd door glooiende groene bergen met op achtergrond hier en daar de gletsjers die wit afsteken. Wat een heerlijke ervaring. Het doet denken aan de rit in de trucks met Indianen naar de Antelope canyon.

Na 40 minuten varen komen we bij ‘het gebied waar de beren normaal gespot worden. Als eerste zien we echter wat zeehondjes lui aan de kant liggen. De orca’s komen zelfs tot hier volgens Jeff om zo af en toe een lekker hapje te verorberen.

We varen verder en blijven de kant afspeuren naar beren. Opeens meldt Jeff dat in de buurt een moeder met een klein beertje is gespot. Ha, nu gaan we het meemaken , voor het eerst in ons leven in de vrije natuur een ‘wilde ‘beer zien.

Er liggen al 2 andere bootjes te kijken. En ja dan zien we ze !.

De kleine beer huppelt mooi achter zijn moeder aan en vindt in de uitstekende stammen aan de kant een mooie speeltuin. Een prachtig gezicht.

Jeff vertelt ons het nodige over de zwarte beren. Er zijn er ongeveer 5- tot 7000 in deze omgeving. Ze leven solitair. Na de daad verdwijnen de mannetjes en laten de opvoeding aan de moeders over. Ze zoeken hun voedsel als het eb is . Jeff heeft al een aantal ontmoetingen gehad met beren in zijn First Nations-dorp, De beren zijn meestal banger voor de mensen en met wat geluid snel te verjagen. Jeff neemt ons mee naar een andere creek. We zijn hier helemaal alleen, geen bootje te zien, geen andere mensen, maar wel 2 jonge black bears!!

De hele boot houdt zijn adem in terwijl Jeff de Zodiac heel dicht bij een van de beren laat komen. We zien de beer de stenen rollen en we horen hem de schelpjes opeten alsof het cornflakes zijn. De beer trekt zich weinig van ons aan, kijkt af en toe even onze kant op, maar concentreert zich helemaal op zijn eten. We zijn misschien 5 meter van hem vandaan en genieten volop!!

Wat een dag , deze kan zeker ook tippen aan de eerste keer op walvistocht bij Cape Cod waar de jonge humpback uit het water sprong.

Als we terug varen beseffen we: Wat je van beren leren kan , van echte beren leren kan is: dat je je niet door anderen moet laten storen en je moet richten op de belangrijke zeken van het leven.’Forget about your worries and your strife . The bear necessities of life will come to you’

Voor ons fantastisch om dat met het hele gezin te doen, ook denkend aan opa Grote Beer(die precies 3 jaar geleden is gestorven).

Het was een bere goede dag !!

Het moest er van komen;-)

Vandaag donderdag 12 augustus wilden we het eens wat rustiger aandoen. Bijvoorbeeld niet langer dan 2 uur in de auto zitten:

Al snel wordt duidelijk dat familie van Sandy en Len gered is door een Nederlandse pastoor (uit Heerlen) die 1000 Joodse kinderen heeft geholpen in de oorlog. En wij zijn natuurlijk heel blij dat we door de Canadezen bevrijd zijn in Groningen.

We horen van Sandy dat Len al 90 jaar oud is , maar toch nog heel kwiek. Vroeger dook hij van hoge rotsen, skiede op de hoogste bergen en was een zeer goed (amateur) golfer. Nu maakte hij in elk geval 5 keer per dag een ommetje in de buurt en tijdens ons bezoek de nodige grapjes.

Zij woonden hier aan de Fillinger Crest ook nog niet zo heel lang. Het verbaasde ons wel dat ze nog nauwelijks iets van de highlights van het eiland hadden gezien, maar ja , op het moment dat Sandy dit huis bezichtigde waren vanuit het raam 2 walvissen die haar begroeten met een paar mooie spuiten. (handig zo’n sproei installatie die langs je huis zwemtJ) .Ja dan ben je natuurlijk verkocht en dan trekt de rest van het eiland je misschien ook wat minder. Vorige week had ze hier nog de grote staart van een bultrug parmantig zien ondergaan.

Onze buurvrouw in Groningen (Chiene) zal het plezier doen dat onze buurvrouw in Canada ook een huisvogel heeft namelijk een parkiet. Een stuk kleiner dan de papagaai van Chiene maar desalniettemin ook een beetje gekortwiekt en erg grappig en gewiekst. Hij heet Hamish en dat betekent volgens Google zoiets als houder van de hiel/God zal beschermen’ Hamish had een eigen karretje, deed kunstjes voor een blaadje rucola, nou ja kunstjes , hij moest Sandy kussen en dat weigerde hij toch op commando te doen, maar hij bleef wel gezellig op de schouder van Sandy zitten. Hij was vandaag dus in elk geval een ‘houder van de schouder’.

Maar Chiene, Hamish had in de woonkamer een grote kooi voor het raam met uitzicht op de zee en allerlei speeltjes maar ook in de kamer boven een extra kooi met uitzicht op walvis en zelfs op het terras . Jewel (jouw papagaai) zou stinkend jaloers zijn op een plek waar zulke grote vissen langs zwemmen. Het is maar goed dat Sandy ons niet heeft gevraagd om op de parkiet te passen, anders had Tineke hem vast iets onoorbaars laten doen (praten kan Hamish namelijk niet, dus je kunt hem niet ‘Sukkel’ laten zeggen en de buren laten schrikken;-))

De klusjesman van Sandy gaf ons nog tips voor in de buurt. Eerst hebben we eens serious lekkere koffie gehaald bij de Starbucks en vervolgens de piperslagoon bezocht aan het strand , waar vroeger helaas ook walvissen werden geslacht. Tegenwoordig is het een eiland met schuurtjes waar je bij eb naar toe kunt lopen. Je en na de pipers lagoon was het dan eindelijk zover. De temperatuur steeg alsmaar verder, de 25 graden grens werd met gemak doorbroken. De reetjes kwamen de schaduw onder onze veranda opzoeken. Mark en ik hadden ook al zonnebrillen op moeten doen omdat Tineke naar de pipers-lagoon het zicht op haar mooie , maar toch vrij witte , benen al had prijs gegeven.

Ja het moest er van komen, het was niet langer tegen te houden;

Het was tijd voor de korte broek!!

Je zet nog een pet op je hoofd en je kunt je onopvallend onder de Canadezen begeven. ‘s Middags hebben we dat ook gedaan bij de Nainaimo rivier, een tip van de klusjesman. Een prachtige rivier in het bos bij Nanaimo, waar blijkbaar veel collega- klusjesmannen bezig geweest waren met het stapelen van steppingstones. In de rivier kijken de kleine rivierkreeftjes verlekkerd naar je tenen, maar wat was het heerlijk verkoelend en slechts enkele mensen op afstand.

Genieten dus , dicht bij huis en in korte broek

Paradise Meadows

Ucluelet

Dinsdag 9 augustus

Vandaag is de dag van de grote vissen, de walvissen. We reizen naar Ucluelet aan de westkant van Vancouver Island. Volgens Google Maps 2,5 uur rijden, maar als we de TomTom starten geeft die meer dan 3 uur aan. Zeg maar even naar Scheveningen vanuit Groningen.

De rit naar Ucluelet voert ons langs de bekende weg naar Port Albino( Alberni) . langs Lake Cameron en de Cathedral Grove , waar nog steeds veel bezoekers ( in korte broek) een stop maken.

Na Port Albino waar we een Starbucks vinden en onze Chevy ook even volgooien met Regular (voor 1.07 CAD per liter!!) rijden we ook weer door een prachtig groen landschap met weer met veel sparrenbos. Aanvankelijk rijden we wel achter een ‘Olle souz’ (zie ook ons reisverslag in Amerika met gelijknamige titel) Canada zou eigenlijk Groenland moeten heten, maar wie weet was de indianen naam Kanata ook wel bedoeld in de betekenis van ‘nederzetting’ van Groenland. Ook zien we geweldig grote meren (Sproat lake en Kennedy lake)

We hebben een groot deel van de weg een rivier naast ons die doet denken aan de Drome (Frankrijk). Waarschijnlijk zou je hier schitterend kunnen kanoën.

Deze weg naar Ucluelet en Tofino is helemaal wat je van Canada verwacht en dan zonder Billboards. Riemy heeft Frank Sinatra opgezet, weliswaar niet Canadees maar wel heerlijke reismuziek voor grote afstanden.

We komen mooi op tijd aan in Ucluelet . Google Maps had een betere inschatting van de tijd. Ucluelet (spreek uit joe kjoe let) betekent ‘veilige haven’ en is een leuk kustplaatsje met veel houten huisjes. Zo stel je je Canada voor. Tineke kijkt al verlekkert naar het houten huis van de Municipal waar een paar picknic bankjes voor het gebouw staan in het gras . Hier kunnen niet alleen ambtenaren picknicken. Hogere krachten zorgen er blijkbaar wel voor dat het hier af en toe regent zodat iedereen weer tot activiteit gemaand wordt.

We gaan met ongeveer 15 personen de boot op. Ook hier een man met korte broek maar dat blijkt een Engelsman te zijn. Die zijn ook geen hete zomers gewend;-0 (Trouwens mijn zwager Siebolt schijnt in de buurt van Scheveningen ook met korte broek rond te lopen, ik waarschuw maar even

Bij vertrek miezert het nog een beetje maar daarna wordt het droog. We varen langs een paar kleine eilandjes langs de kust, waar ook weer hoge sparren op staan. Een beeld dat we nog niet eerder elders hebben gezien. Na en half uurtje varen komen we op de plek waar 2 walvissen zijn gespot. Riemy heeft al een orca uit het water omhoog zien springen. Ja ja;-) Voor de rest van de boot is dit onopgemerkt gebleven. We kijken uit naar fontijntjes zoals we dat in onze vorige walvistocht hebben geleerd.

Ja en eindelijk zien we er een!!

Het blijkt een walviskalf te zijn dat wat rondjes trekt in dit gebied. Zijn moeder wordt een eind verderop achter een rotsengroep ook gespot. We blijven stil liggen en zien de kleine walvis een aantal keer spuiten en boven water komen. Eigenlijk heel goed dat we niet voortdurend achter het kalf aanvaren en het ook de ruimte geven. Het kalf lijkt zich verder wel goed te voelen hier zonder moeder, maar we zijn toch weer blij als we na 3 kwartier ze opeens heel dicht naast elkaar zien zwemmen. Mooi toch zo’n stereo fontijnenshow. Niet zo spectaculair als bij onze eerste walvistocht maar toch weer bijzonder deze encounter met the whales. We maken nog een ommetje langs een eilandje met zeeleeuwen en zeehonden, waarna we vervolgens weer terug varen richting haven. Riemy had dolfijnen gespot. Wij dachten ook hun vinnen te zien dit keer;-

In de namiddag maken we nog een schitterende wandeling langs de kust. We horen van het begin af aan een bijzonder geluid. Het lijkt wel wat op dat van een roerdomp, zoals we die met opa en oma in Lauwersoog wel eens hebben gehoord. Het bos is ook hier bemost onder invloed van het regenwoud- klimaat en geeft een sprookjesachtig karakter. Ook hier net als in de Qualicum park zie je hoe mooi coniferen worden als je ze gewoon als bomen laat groeien i.p.v. . te scheren in een saaie heg. We hebben nog nooit zoveel bankje gezien met uitzicht op de kust. Je kunt ze blijkbaar doneren. Een zeehond zwemt vlakbij. En voortdurend dat geluid. We komen er bij de vuurtoren achter dat het een boei is en niet een grote Canadeze roerdomp of een bronstige walvis.

De wandeling brengt ons nog dicht bij de plek waar we met de walvisboot zijn geweest., maar fontijntjes hebben we niet meer gespot. Aan het eind van deze wandeling heeft Marks wandelschoen honger ofwel zijn zool maakt happende bewegingen tijdens het wandelen.

Maar we zijn weer terug in de veilige haven. Het was een mooie dag in Ucluelet . En nu weer even terug van Scheveningen naar Groningen

Gray Jay

Even wennen:-)

Zondag 8 augustus

Vanochtend waren we al om 4:00 wakker. Ja wat wil je als je al om 22 :00 uur in bed ligt en de biologische klok nog niet aangepast is. We hebben het opstaan toch nog kunnen rekken tot 6:00. Het uitzicht vanuit de slaapkamers is net als in het hele huis geweldig. In een spiegelgladde zee weerspiegelen zich de bergen aan de andere kant. Met een beetje geluk kun je de skyline van Vancouver heel in de verte zien liggen. Een paar oranje zonnestralen wurmen zich door het wolkendek en geven de zee toch ook een beetje een Hollands kleurtje . Een zeehond die zijn hoofd even boven het water uitsteekt geeft even een knipoog of toch niet

Op de veranda horen we het gekwetter van wel 25 quails, (soort kwartels/patrijzen met een toefje op hun hoofd) die beneden rondscharrelen. Rond 7:00 uur krijgen we bezoek in de tuin onder de veranda van een paar reetjes. Jeetje, waar we anders zoveel moeite voor moeten doen in Europa om reetjes van dichtbij te zien, komen ze hier gewoon even langsJ. Als we wegrijden kan Riemy nog even heel dichtbij komen om ze te filmen.

Vandaag gaan we naar Nanaimo voor een Starbucks en daarna naar de Cathedral Grove. Nanaimo valt ons als plaatsje toch een beetje tegen, maar de Starbucks koffie gaat er wel in. De kinderen verdwijnen even om met een cadeau voor mij terug te komen: een selfiestok. Het blijkt dat het woord selfiestok ook zo geïnterpreteerd kan worden dat je het cadeau geeft aan je vader maar vervolgens selfie gebruikt

De rit naar Cathedral Grove bevestigt de verwachting die we hadden van Canada. Rijden door heel veel groen naaldwoud. Maar het is toch ook wel even wennen met die grote reclamebillboards langs de weg.

De Cathedral Grove is een gedeelte van het MacMillen Provincial Park met imposante grote oude bomen (red cidar /Douglas fir). Veel zijn al 500 jaar oud maar de oudste en grootste, die wedijvert met de Martinitoren, was al 300 jaar oud toen Columbus Amerika ‘ontdekte’.

De Canadezen hebben een pad aangelegd langs de staande en liggende woudreuzen aan beide zijden van de weg. Ondanks de hoeveelheid bezoekers op zondag heerst er toch een bijzondere sfeer in deze natuurlijke kathedraal. De kracht van de bomen is duidelijk voelbaar en helpt ons een beetje de jetlag te verwerken. Tussen de met mos begroeide giganten lezen we op de informatiebordjes dat veel van de omgevallen reuzen nog steeds belangrijk zijn. Ze bieden voedingsbodem voor nieuwe bomen. Het hout van de ‘dode’ bomen blijft vaak nog 100 jaar intact!. Voor de indianen waren de bomen levensbrengers en leverancier van waterdichte kleding, touwen, kano’s etc, etc.. Volgens overlevering van de indianen groeien de bomen op plaatsen waar goede mannen zijn begraven, zodat ze nog langer hun diensten kunnen bewijzen.

We hebben op de heenweg ook gezien dat er nog watervallen te zien zijn bij de Little Qualicum Falls, dus besluiten we ook daar nog de jetlag weg te wandelen. Ook een prachtige plek waar tussen al het groen een wandeling rondom de watervallen is aangelegd. Opvallend is dat er overal afrastering is rondom de watervallen en bordjes die aangeven dat er gevaarlijke plekken zijn. Dat is in de Oostenrijkse Alpen ondenkbaar. Waarschijnlijk zal er ooit iemand een ongeluk hebben gehad en zal het park aangeklaagd zijn . We lopen een stukje langs de rivier die de watervallen voedt, maar ja het zou toch zo maar kunnen zijn dat hier ergens een beer tegenkomt die aan het picknicken is. We zijn net op tijd voor de regen en een beetje onweer terug bij de auto.

De Canadezen lopen trouwens allemaal in korte broek alsof het 30 graden is, nou de gevoelstemperatuur is voor ons vandaag 13 graden. Zelfs aan het strand in Qualicum beach waar we ons tegoed doen aan een vertrouwd Noord-Amerikaans menu met Pepsi en friet (maar niet van Piet) doen we trui en jas aan. Das toch ook even wennen hartje zomer.

We sluiten de middag af met boodschappen doen in de supermarkt met de naam ‘Save on foods’. De betekenis is mij nog niet helemaal duidelijk want je krijgt niet het gevoel dat je ergens op bezuinigt. Canadezen weten wel van prijzen. Een pond Gouda kaas kost toch snel meer dan 16 Canadese dollars. Een zakje chips minimaal 3,5 dollar. Nou met nog wat andere kleine boodschapjes voor vandaag en morgenvroeg kon Pappa toch 180 CAD afschrijven , maar met de Save on Food klantenkaart wel met 15 Dollar korting. Dat dan weer wel, maar ja die prijzen is toch ook wel even wennen.