Donderdag 22 juli.

Het lijkt erop dat Matthijs het te druk heeft om te komen , dus wordt vandaag dan maar de dag We hadden hem graag mee gehad bij een van de hoogtepunten van de vakantie in Amerika, Whale watchen vanuit Provincetown. Volgens de aardige fietsverhuurder uit Falmouth ben je vanuit Provincetown minder vaartijd kwijt naar Stellwagen Bank het gebied waar de walvissen fourageren, dan bijvoorbeeld vanuit Barnstable. Cape Cod heeft de vorm van een gebogen arm waarbij ons huisjes zich in de schouder bevindt Barnstable in de spierbal en Provincetown in de hand. Dus over land is het voor Nederlandse begrippen best nog wel een reisje. Volgens Googlemaps 1 uur en 22 minuten, maar als we ’s ochtends de Tom Tom starten geeft die opeens 1 uur en 48 minuten aan. Dat wordt dat geen cappuccino bij Marylou’s (the best coffee in town) vandaag. Sommige stukken zijn tweebaansweg met stoplichten en het schiet niet op vanwege de drukte. Tineke vindt de weg wat tegenvallen. Je ziet inderdaad alleen maar bomen langs de kant van de weg. Pas op het laatst bij Provincetown in de buurt zien we een mooi landschap met duinen. Onderweg horen we op de radio dat Obama naar Martha’s Vineyard op vakantie gaat. Helaas pas in augustus en dan zijn wij al weer weg. Mark doet na hoe een Groninger zou reageren als hij Obama zou tegenkomen. “Oh, daar is Obama ja”

Gelukkig zijn we op tijd om 12.00 uur in Provincetown. De Dolphin VI vertrekt om 12.30 uur. Naast ons zit een gezin uit Utrecht ook al verwachtingsvol klaar. Ze horen dat we uit Nederland komen, dus geven ze met een grap aan dat we niet over hen hoeven te roddelden.

We varen ongeveer een uur naar de Stellwagen Bank en krijgen onderweg via de luidspreker uitgelegd waar we op moeten letten. Op de witte fonteintjes die uit de luchtgaten sproeien en eventuele vogels die boven de walvissen cirkelen. Na ongeveer 3 kwartier vraagt Riemy zich af of we nog wel wat te zien krijgen. Maar niet lang daarna zien we op ongeveer 400 meter aan de linker kant het eerste fonteintje. Sandra, degene die onze via de luidspreker van interessante informatie voorziet, vertelt dat we echter doorvaren. In de verte zien we een andere boot met in de buurt meer fonteintjes. De spanning loopt op. We gaan ze nu echt zien! Na een klein kwartier verder zijn we in de buurt gekomen. We zien in het begin alleen dolfijnen. Sandra geeft aan dat dolfijnen altijd in de buurt van de walvissen zwemmen. Waarschijnlijk zijn een paar dolfijnen aan het duiken met de walvissen en een paar hier boven. Opeens springt een walvis op ongeveer 50 meter voor ons een meter de lucht in. WOOOHW, geweldig. “Mark heb je dat gefilmd?” roept Riemy. Mark heeft de camera lopen. Even laten steekt de bultrug aan de andere kant van de boot nog eens zijn hoofd hoger boven het water uit. Het blijkt een kalf te zijn van ongeveer 6 maanden. Wat is dit genieten!! Sandra geeft aan dat de ogen van de walvis redelijk ver naar achteren staan zodat ze, als ze ons willen zien, hun hoofd flink uit het water moeten hijsen. Waar een kalf is zal ook een moeder in de buurt zijn. Verwachtingsvol turen we over het water en na ongeveer 20 seconden ………. ja daar zijn ze. Maar liefst 5 volwassen bultruggen zwemmen sierlijk naast de boot en spuiten elk keer als ze boven water komen de waterdruppels uit hun luchtgaten. Gefascineerd volgen we de walvissen tot ze even later onder de oppervlakte duiken en hun karakteristieke staarten parmantig achter zich aan onder water laten verdwijnen. Sandra vertelt over de voetafdrukken die de walvissen daarmee achterlaten op de oppervlakte. Dit zijn de gladde cirkels in het water veroorzaakt door de staarten als ze duiken. De moeder van het kalf heet Cajun en is herkenbaar aan haar witte staart. Elke walvisstaart heeft een unieke tekening aan de onderkant. Even lijkt het erop dat het kalf gaat rusten. De 5 walvissen komen even later weer boven en komen op de boot af. Het lijkt erop dat ze onder de boot door duiken en dat gaan ze inderdaad doen. Ze komen zo dichtbij dat ik de schrammen op de huid van een van de walvissen heel goed kan zien. Weer WOOOHW! Wat een ervaring! Snel lopen we naar de andere kant van de boot om ze daar ongeveer 10 meter verder weer op te zien komen. We volgen nog een aantal minuten de 5 walvissen, het kalf en de vele dolfijnen. Wat is dit genieten!!!! Dan komt er een andere boot in de buurt en gaan we op weg naar nog een andere plek.

Onderweg zien we een glimp van tonijn uit het water springen en dan komen we op een plek waar we ook weer 3 bultruggen zien. Deze volgen elkaar in rechte lijn en lijken op reis. Ook hier blijven we een tijdje en dan is het helaas al weer tijd om richting Provincetown te gaan. Onderweg komen we nog een paar bultruggen en dwergvinvissen tegen. In totaal denk ik hebben we iets van 12 walvissen gezien. Een mooie score.

Als we de haven van Provincetown weer binnenvaren zit een hele kolonie aalscholvers op de pier zich op te warmen.

In Provincetown (waar de eerste Pilgrimfathers voet aan land hebben gezet) wandelen we nog even vervuld - en ook vermoeid - van de indrukken door de gezellige winkelstraat. Uiteraard moeten er nog Amerikaanse zonnebrillen gekocht worden en nemen we een Italiaans ijsje. Dan gaan we huiswaarts. We doen onderweg nog even de Marconibeach aan. Een prachtige beach met de hoogste duinen van de National Seahore. Op deze plek werd ruim 100 jaar geleden door Marconi de eerste draadloze telegraafverbinding met Engeland tot stand gebracht.

We hebben geen zin meer om in het zoute water te duiken. We kijken naar de verrichtingen van enkele surfers op de kleine golven, maar onze ogen gaan toch elke keer weer richting de horizon. Zouden we nog ergens een fonteintje zien? Onderweg nemen we bij een gezellig restaurantje (of is het meer een viscafetaria) nog wat te eten. Het geheel is wel wat Amerikaans vet gefrituurd, maar ach wij zijn geestelijk nog helemaal vol van de walvissen. Ja, deze dag was echt: WOOOHW!

.