Dinsdag 20 juli

We worden wakker onder een strak blauwe hemel. Er vliegt een Hummingbird (Kolibri) in de tuin. Die zijn hier dus ook! We ontbijten snel, want we moeten van deze mooie dag gebruik maken. Voor morgen is er opnieuw onweer voorspeld. We hebben onze zinnen gezet op Matha’s Vinyard, het Schiermonnikoog van New England. En zoals alles in Amerika is dit eiland ook een beetje groter dan ons eigen Schier: 170 vierkante kilometer. Dat redden we dus niet in één dag. We varen van Falmouth naar Oak Bluffs, een plaatsje op het eiland. In Falmouth hebben we vier fietsen gehuurd (made in China…), want er is ons van verschillende kanten aangeraden het eiland per fiets te verkennen. De overtocht duurt ongeveer drie kwartier. De man van de fietsverhuur had ons verschillende tips aan de hand gedaan. Een daarvan betrof de gingerbreadhouses (peperkoekhuisjes) in Oak Bluffs. Het bleek een gouden tip te zijn. De houten huisjes in pastelkleuren liggen - heel on-Amerikaans - dicht tegen elkaar en gegroepeerd rondom een soort open kerk. Ze zijn daar ongeveer twee eeuwen geleden door een nogal hechte religieuze groepering neergezet (vandaar het voor Amerika ongebruikelijke stratenpatroon). Het ene huisje is nog mooier dan het andere en zonder uitzondering hebben ze een veranda met schitterend houtsnijwerk.

We fietsen in de richting van Edgartown (zuidoosten) door een mooi gebied met aan de ene kant van de weg het strand en de oceaan en aan de andere kant grote plassen met brak water, waarin diverse vogels (ik herken de sterntjes en een witte reiger) zich tegoed doen. Jammer dat het fietspad langs een weg loopt waarop heel erg veel auto’s rijden. Het is net geen file. Zo druk hebben wij het in Amerika nog niet gezien! Zonde dat ze deze weg niet afgesloten hebben voor autoverkeer. Dat had makkelijk gekund, want een paar kilometer verderop loopt nog een weg naar Edgartown. But this is Amerika: je moet met de auto tot op het strand kunnen komen. Wat wel weer prettig is, is dat er verder geen kermis van is gemaakt. In Nederland zou zo’n weg vergeven zijn van de patattenten en de standjes waar je parasols, badlakens en plastic strandspeelgoed kunt kopen. Hier is niets, op een soort caravannetje na waar je (home made) frozen lemonade kunt krijgen.

Ook Edgartown is een plaatje met z’n mooie houten herenhuizen. We lunchen even buiten Edgartown op het terras van een klassiek winkeltje, waar ze Italiaanse broodjes verkopen. “Eindelijk een Amerikaan die weet hoe je lekkere broodjes moet maken” verzucht Mark. Daarna zetten we de tocht voort naar de South Beach (Katama Beach). Dit strand is populair vanwege de hoge golven. Het is een van de weinig plekken aan de oostkust waar gesurft kan worden. En de golven zijn hoog! We hebben er een uurtje heerlijk in gespeeld. Dan moeten we snel terug om de boot niet te missen. Oak Bluffs is zeker nog anderhalf uur fietsen.

Toen we bij de South Beach aankwamen, verbaasden we ons erover dat veel Amerikanen daar hun autobanden aan het oppompen waren. Er stond aan de voet van de duinen zo’n apparaat waarmee je de luchtdruk in de banden regelt en dat je normaal alleen bij een benzinepomp aantreft. Later bleek ons de functie hiervan. We hadden al eerder gezien dat die Amerikanen de auto bij voorkeur op het strand parkeren. Maar om goed door de duinen te kunnen rijden, laten ze lucht uit hun banden lopen. Dan hebben ze goed grip op het mulle zand. Maar ja, die lucht moet er daarna weer in…

Op de boot terug naar Falmouth nemen we allemaal, zoals het de echte Amerikanen betaamt, een hotdog. Heerlijk! De aardige eigenaar van de fietsverhuur Holiday Bikes wilde precies weten wat wij hadden gedaan en wat we van het eiland vonden. En vervolgens gaf hij ons nog diverse tips over welke beaches we beslist nog op Cape Cod moesten zien en met welke firma we de whales moesten watchen en met welke niet. Hij vond het waarschijnlijk wel een mooi verhaal voor thuis: vier van die rare Nederlanders die op zijn fietsen Matha’s Vineyard hadden bedwongen.