Het huisje in Sandwich is helemaal zoals we het ons hadden voorgesteld. Veel hout van binnen en heel smaakvol en romantisch ingericht met attributen uit de scheepvaart. Allen en Ginni Swanson onthalen ons vriendelijk en laten ons de belangrijkste dingen zien. In de serre hangt een grote namaakpapegaai, dus ik kan direct onze ruime oppas ervaring met Jewel (de papagaai van buurvrouw Chiene) kwijt. Nadat de Swansons zijn vertrokken, steken we de straat en de duinen over en kunnen we genieten van de Sagamore beach. Wat een verschil met Corsica vorig jaar. Dit is weer een Amerikaans strand, zoals we dat 2 jaar geleden ook zagen. Absoluut niet druk! In de duinen en bij de huizen aan het strand zien we weer de nodige Amerikaanse vlaggen wapperen. Er is geen land zo trots als Amerika! Tineke en Riemy lopen met blote voeten het water in, maar dat is behoorlijk koud. In ieder geval uitstekend geschikt om af te koelen want ons huisje heeft geen airco, wel een prachtige serre waar je alle schuifdeuren tegen elkaar kunt openzetten. We besluiten vanavond weer eens zelf te gaan koken. Onze cottage heeft een grote gasbarbecue, dus dat wordt lekker Amerikaans grillen met dikke T-bone steaks.

Zondag is Mark al een heel stuk opgeknapt. Wat zo'n T-bone niet doet! Uiteraard zullen de zeelucht en het ontbreken van een airco ook geen nadelig effect op zijn gezondheid hebben gehad.

Na het ontbijt trekken we naar het strand waar we heerlijk een paar uurtjes doorbrengen. Riemy, Tineke en ik trotseren de koude oceaan. In Groningen zouden ze zeggen: 'Nait veur watjes' Dit lijkt wel de temperatuur van de 'badkuip'in de beek in de bergen van Corsica vorig jaar. Mark (nog herstellende) zit in het strandstoeltje een boekje te lezen. Het lijkt ons wel raadzaam dat hij nog een hoofddeksel opdoet, want de zon brandt genadeloos. Ik heb uiteraard nog een mooi oranje petje in de aanbieding en een oranje zonneklep met de Nederlandse vlag. Waarom zouden wij niet trots zijn op onze herkomst? Maar Mark besluit toch nog even zijn NYFA (New York Film Academy) petje te halen uit de cottage. En ik moet zeggen dat hij er met dat petje en zijn zonnebril uitziet als een Amerikaanse regisseur. Ik doe Nederland intussen geen eer aan met mijn oranje petje want mijn buik heeft al behoorlijk de kleur van een (gekookte) lobster aangenomen. Toch zonnebrand op moeten doen. Ook de dames waren na een tijdje aardig bijgekleurd, dus zochten we verkoeling in een tochtje met de auto. Het plaatsje Sandwich aan de andere kant van het kanaal is het oudste plaatsje van Cape Cod en ook Hyannis hebben we kort bekeken. Deze plaats was in het verleden regelmatig vakantieoord van JF Kennedy.

Onderweg genieten we van de leuke huizen. Het wordt een spel om te tellen hoeveel huizen geen Amerikaanse vlag hebben hangen of de in een halve cirkel gedrapeerde blauw - wit - rode vlaggen. Riemy kwam op een bepaald moment tot 5. Een ander fenomeen dat we ook al in Vermont zagen, zijn de bordjes in de tuin met: Supporting our troops. Mark wist nog te vertellen dat de ribbon die we op veel auto's zien, dezelfde betekenis heeft als de bordjes.

Wie weet zijn de volgende generaties Irakezen en Afghanen Amerika net zo dankbaar als onze ouders en grootouders na WOII en kijken zij er niet van op dat er zoveel Amerikanen trots op hun land zijn.