Zaterdagochtend kon ik het hele gezin een compliment geven. We zaten exact om 11.00 uur in de auto.

Bij het afscheid van het Econolodge motel spraken we een van de werknemers nog over onze Moose safari. Volgens hem zijn het over het algemeen domme dieren. Bij het motel had er wel vaker een in de tuin gestaan. Ook wou een Moose wel eens zijn hoofd in een open autoraampje steken op de parkeerplaats. Ze worden ook regelmatig aangereden en aangezien ze groter dan een paard zijn en ongeveer 1200 pounds wegen, kun je je voorstellen wat dat voor de auto betekent. De Moose brengt het er trouwens bij zo'n botsing meestal ook niet goed vanaf omdat de gemiddelde Amerikaanse auto doorgaans ook wat extra pondjes heeft.

Als we weg rijden zien we aan de kant van de weg het bekende verkeersbord: next 4 miles Moose crossing. Ja, Ja...

Gisteravond hebben we trouwens ook geen beren gezien en dat terwijl ze direct naast ons hotel in de afvalbakken hadden gezeten en zich waarschijnlijk tegoed hebben gedaan aan de overblijfselen van onze Chinese en Italiaanse takeaway van woensdag en donderdag. Het ging om een berengezin met twee kleine beren. Ze hadden de takeaway mee het bos ingenomen en er een behoorlijk zootje van gemaakt. Waren we nu maar met de vette pizza in de auto bij de afvalcontainers gaan staan, dan hadden we in elk geval nog een bear-encounter gehad.

Mark is nog steeds minnetjes. Hij mag voorin zitten en het duurt niet zo lang of hij valt in slaap. Hij geeft weer geluiden van zich af, waar beren en elanden behoorlijk van onder de indruk zouden zijn.

We rijden op de 4 richting de 89 en de Tom Tom geeft aan dat we ongeveer 4 uur en 15 minuten onderweg zijn naar Cape Cod. Maar ik denk dat we wel langer onder weg zijn. Je mag op dit stuk weg 45 mph maar voor ons rijdt met een ‘snelheid' van 35 mph een ‘olle soez'[1]. So we didn't see a Moose but an old Soez. De slechte wegen nodigen misschien ook niet uit om lekker door te rijden.

We komen door de plaats Woodstock waar de wegen en de huizen er al weer een stuk beter uitzien. Op de markt treden twee muzikanten op. Zou dit dan de bekende flower power plaats zijn? Achteraf blijkt van niet. Het beroemde Woodstock ligt in de Hudson vallei onder Albany. De ‘olle soez' is gelukkig blijven hangen in Woodstock. En op de 89 kunnen we lekker doorrijden. Echter geen Starbucks langs deze snelweg. Onderweg komen we weer andere bekende plaatsnamen tegen. Manchester bijvoorbeeld, waar we een pauze nemen in een parkje. Ook hier geen moose of een beer, maar wel twee chipmunks die wij dan ook maar vernoemen..... naar Knabbel en Babbel .

Ruim een uur later zijn we in Boston. 'En Riemy hoe zat het ook al weer met de Boston Tea party?' Riemy wist nog wel dat ze een 8 op dat werkstuk had gekregen. Maar had ze dat ook in gehele ‘onafhankelijkheid' gedaan?

De weg naar Cape Cod vanuit Boston is overladen vol. Iedereen wil verkoeling in de zee, want het is 95 gr Fahrenheit (35 Celcius) in Boston. Onze Tom Tom lijkt in Amerika soms ook net een ‘olle soez'. Hij is zo nu en dan helemaal in de war. Gelukkig komen we nog redelijk op de afgesproken tijd aan bij ons vakantiehuisje aan zee. Hier zal zeker geen moose ons pad kruisen, maar we worden wel begroet door bijzondere vogelgeluiden, waarvan ik me afvraag of Opa en Oma die zouden herkennen. Op het schuurtje achter het huis zie ik een windvaan in de vorm van een walvis. Dat treft, de komende week gaan we dat zeker doen: Whale watching.

[1] Gronings voor ‘ouwe zeur'.