Donderdag 15 juli
Mark heeft een minne dag vandaag. Hij slaapt de hele ochtend. Paul, Riemy en ik doen wat boodschappen en we verkennen de omgeving. De Green Mountains zijn prachtig. Uitgestrekte bossen: naaldbomen gemixt met loofbomen (veel Amerikaanse eik). Deze bossen trekken in de herfst veel toeristen omdat ze dan fraai verkleuren. Bovendien zijn er hele mooie bloemenweitjes die paars, geel, blauw en wit kleuren van diverse soorten klaver, kattenstaarten en kamille. Maar de dorpjes zijn ook hier weer vreselijk. Kraak noch smaak. Alle huizen, winkels en hotels zijn van een soortgelijke lelijkheid. Paul en ik trekken de vergelijking met de vroegere DDR. En dat is raar, want in een land waar het kapitalisme nog steeds hoogtij viert, zou je toch veel meer diversiteit en variëteit in de kwaliteit mogen verwachten. Of zouden de staatsgestuurde en de door de grote massa gestuurde economieën uiteindelijk op elkaar gaan lijken, in ieder geval uiterlijk? Als je hier rond loopt, ga je dat wel denken. In het skigebied, waar ons hotel staat, hangt een sfeertje van vergane glorie. Veel hotels, cafés en winkels staan leeg of te koop. Voor een deel komt dat omdat het hier nu geen hoogseizoen is. Maar wij vragen ons ook af of we hier met de gevolgen van de kredietcrisis te maken hebben. En sommige zaken - ons hotel ook bijvoorbeeld - hebben alleen aan de voorkant een verfje gehad. Aan de achterzijde moet je niet kijken, want daar bladdert de verf van de houten wanden.
's Middags hebben we gezwommen in een van de vele schilderachtige meertjes die dit gebied rijk is (de Chattenden Dam). In Nederland zou zo'n meertje vergeven zijn van de zeilbootjes en windsurfplanken. Hier niet. Er kanoën wat mensen en in de loop van de middag wordt er één motorboot in het water gelaten. Mark heeft in de schaduw een boekje gelezen.

Vrijdag 16 juni
Met Mark houdt het nog niet over. Hij heeft vandaag weer bijna de hele dag geslapen. Verbetering tekent zich nog niet af. We hopen dat het morgen iets beter gaat, want dan moeten we weer op reis. Vanaf zaterdag kunnen we terecht in ons huisje op Cape Cod. Dat is nog zo'n vier uurtjes rijden.
Paul, Riemy en ik hadden vanochtend een wandeling rond een meertje naar een waterval gepland. Maar toen we uit de auto stapten, werden we besprongen door een hond en horzels. Vooral de horzels deden ons (nou ja, Riemy en mij) besluiten om maar weer snel in de auto te kruipen. Daarna zijn we naar het hoogste punt in de omgeving gereden (Killington Peak, 4025 feet), in de hoop dat de horzels hier minder in aantal zouden zijn (en dat was ook zo). Daar hebben we vervolgens een prachtige bergwandeling gemaakt langs rotsige, hier en daar sterk stijgende paadjes die soms door het bos en dan weer door prachtige bloemenweitjes slingeren. 's Middags zijn Paul en ik met een gondel dezelfde berg weer opgegaan. Vervolgens zijn we naar beneden gelopen. Helaas was het weer wat minder geworden waardoor ons de anders zo prachtige vergezichten onthouden werden. Tegen de schemering hebben we met z'n vieren een moosesafari gedaan (gewoon met onze eigen auto). Het weer was er volgens ons ideaal voor (mistig en broeierig), maar er heeft zich geen moose aan ons getoond. Wel zijn we langs fantastische plekjes gekomen en hebben we twee herten gezien.