Donderdag 8 juli 2010

We maken opnieuw een reis naar Amerika. We beginnen, net als de vorige keer, in New York. Daar treffen we Mark. Mark zit al sinds 4 maart in The States. Hij is begonnen in San Francisco, alwaar hij een talencursus van EF met goed gevolg heeft afgelegd. De afgelopen vier weken verbracht hij in New York. Daar volgde hij een workshop aan de New York filmacademie. We blijven een dag of vier in New York. Daarna trekken we (met z'n vieren) naar het Noorden richting Maine, The Green Mountains en The White Mountains. Misschien gaan we ook nog langs de Niagara Falls, we weten het nog niet.Deze keer hebben we niet alles van te voren vast gelegd. Van 17 tot en met 26 juli hebben we een huisje aan het strand van Cape Cod. Op 27 juli vliegen we weer terug.

Als ik dit schrijf, zijn we al weer 14 uur op pad. We vliegen boven plaatsjes met illustere namen als Kulusuk, Nuuk en Narsarsuaq. Groenland dus. Vanochtend om half negen zijn we vertrokken uit Groningen. We vlogen om 14.00 uur met Icelandair naar - jawel - Reykjavik (of Kefvlavik, zoals de IJslanders het schrijven). We maken dus een tussenlanding op IJsland. Dat was in december, toen we de vlucht boekten, het goedkoopste. Nog nooit zo'n onherbergzaam land gezien. Of toch wel? Een paar jaar geleden vloog ik, op weg naar Australië, over Afghanistan. IJsland is vergelijkbaar desolaat: er groeit geen enkele boom. We zien op de reclamefilmpjes in het vliegtuig dat er ook mooie, ruige stukken natuur moeten zijn met wilde watervallen. Maar vanuit het vliegtuig zie je daar niets van. We hadden twee en een half uur de tijd om over te stappen, maar het vliegtuig had vertraging. Dus moesten we ons nog haasten ook. We hebben snel een pizzaatje naar binnen gewerkt in een tentje met een onuitspreekbare naam in de taxfree zone. Zelden zo'n slechte pizza gehad. Ook geen reden om nog eens naar IJsland terug te keren. Maar misschien moet je in dit land ook wat anders bestellen. Voor pizza is het blijkbaar te ver van Italië.

In Nederland is het nu half elf, in IJsland half negen en in New York half vijf. Nog 3,5 uur en we zien Mark weer.... Nadat we hem 3025 uur hebben moeten missen. Ik ben heel benieuwd hoe het weerzien zal zijn. Zou hij veranderd zijn? Met een Amerikaans accent praten? Dikker geworden zijn? Hij vertelde mij dat hij de afgelopen weken op de filmacademie zo hard moest werken, dat hij geen tijd had om te koken. Dus werd er iedere dag iets gehaald. Waarschijnlijk was dat ook regelmatig fast food, want het budget is aan het einde van zo'n reis ook niet alles meer (maar gelukkig hadden we de creditcard van papa bij ons...). Dat herinnert me aan die afschuwelijke film waarin Michael Moore twee maanden lang alleen maar van McDonald's gegeten heeft. Verschrikkelijk hoe hij er na die twee maanden aan toe was! Ik hoop niet Mark zo aan te treffen...