Zondag 10 augustus. Gisteren hebben we Joop op het kerkhof van Noorddijk begraven. De familie had er een mooie ceremonie van gemaakt: ontroerend en eigen. Het mooiste vond ik het moment dat Joop het graf in daalde en Chiene en de kinderen en kleinkinderen tegelijkertijd rode, hartvormige ballonnen in de lucht lieten opstijgen. We waren blij dat we er bij waren.

We hebben een goede terugreis gehad. Bij het instappen op de vlucht van Cincinnati naar Amsterdam bleek dat onze stoelen dubbel geboekt waren: op de plaatsen die voor ons bedoeld waren, zaten al mensen... De bemanning heeft het opgelost door ons plaatsen in de businessclass aan te bieden. Daar hadden wij natuurlijk geen problemen mee! Wat een luxe! Bij binnenkomst kregen we champagne, de stoelen zaten fantastisch, de films waren gratis en het eten was veel beter dan in de economyclass. Mark merkte op dat er voor de economyclass in totaal twee stewardessen waren en dat het leek alsof er voor de bussinessclass wel twee per persoon waren. Het was af en toe een beetje overdreven, maar ook wel lekker!

Afgezien van het treurige einde hebben we een fantastische reis door Amerika gehad. We hadden ons er natuurlijk erg op verheugd, maar we hadden niet verwacht dat het zo leuk en indrukwekkend zou zijn. Het was erg leuk om dit met het gezin te doen. We zijn allemaal diep onder de indruk geraakt van dit fantastische land. De weidsheid van het landschap, de kilometers ongerepte, ruige natuur en de leefruimte, die hier nog is (zelfs op de stranden van California), spreken ons erg aan. En we denken ook met veel plezier terug aan die twee fantastische steden die we bezocht hebben: New York en San Francisco. We hebben genoten van hun bouw en de imposante architectuur, die af en toe zulke onvoorstelbaar mooie plaatjes opleverden, en van de twee totaal verschillende stedelijke sferen. We hebben ook genoten van de (voor ons nieuwe) dieren die we in het wild hebben gezien: de hummingbirds, de zeeotter, de zeeleeuwen, de dolfijnen, de zeeolifanten, de wasbeertjes, de coyote, de Californian Quails, de pelikanen, de ratelslang en de ontelbare squirels. En bovenal zijn we zeer gecharmeerd geraakt van de Amerikanen zelf. Toen Paul en ik gistermiddag met buurvrouw Gwen, die een aantal jaar geleden ook in The States is geweest, bij de voordeur ervaringen uitwisselden, constateerden we alle drie dat de vooroordelen, die je onwillekeurig toch jegens Amerikanen hebt, helemaal niet blijken te kloppen. De meeste Amerikanen zijn vriendelijke, warme mensen die in je geïnteresseerd zijn en tijd hebben voor een praatje. Ze zijn bovendien uitermate relaxed en helemaal niet de hele dag bezig met de economische ratrace.
En als je dan - weer terug in Nederland - terwijl de regen tegen de ramen gutst, chagrijnig wordt afgesnauwd in een broodjestent op Schiphol, dan denk je met weemoed terug aan het klimaat en de mensen in Amerika. Het 'Hi there, how are you today? Can I help you fokes?' resoneert nog in onze hoofden. Dan komt ongemerkt de vraag in je op of je naar Amerika zou willen emigreren. Voor de reis hadden wij die vraag beslist ontkennend beantwoord. Nu twijfelen we. Amerika is een heel aantrekkelijk land om je vakantie door te brengen. Maar om er te wonen? Dat heeft natuurlijk ook zijn keerzijde. Ik weet niet of wij zouden kunnen dealen met de steeds groter en zichtbaar wordende kloof tussen arm en rijk. Of met de door de oorlogsindustrie gestuurde politiek. Of met de gevolgen die de gigantische staatsschuld in de (nabije) toekomst gaat krijgen voor de huidige spaarzame sociale voorzieningen, het onderwijs, de kunst, het milieu en misschien ook wel het landschapsbeheer. Er zijn minstens twee Obama's nodig om daar echt iets aan te doen.
But this will not be the end of it, because we love America!