Woensdag 6 augustus. Gisteravond laat hoorden Paul en ik dat onze buurman en vriend Joop plotseling is overleden. Wij waren compleet onthutst. Chiene had gemaild dat ze niet zo'n leuk bericht voor ons had. Wij dachten in eerste instantie dat er iets met een van onze beesten was die Joop en Chiene tijdens onze reis verzorgen. Dit had niemand verwacht. Chiene vertelde dat Joop vermoedelijk kanker had in een vergevorderd stadium in de alvleesklier. Hem is waarschijnlijk een lijdensweg gespaard gebleven, maar wat een verlies voor Chiene en haar kinderen en kleinkinderen.
Paul en ik besloten om zo snel mogelijk terug te gaan. Vakantie was nu toch niet meer leuk. Bovendien wilden we graag afscheid van Joop nemen en bij zijn begrafenis (aanstaande zaterdag) aanwezig zijn. Normaal zouden we zondag zijn teruggekeerd. Wonderwel kreeg Paul het vrij gemakkelijk voor elkaar om onze vlucht om te boeken en de resterende hotelnachten te cancellen. We konden donderdag van LA naar Cincinnati vliegen en daarna door naar Amsterdam. Dan zouden we vrijdag om ongeveer half elf op Schiphol landen, ruim op tijd voor de begrafenis. Dat betekende dat we de volgende ochtend naar LA zouden moeten verkassen

Vanochtend hebben we het de kinderen verteld. Die waren ook erg aangeslagen. Riemy zei dat de dood van Joop als het verlies van eigen familie voelt. Hij hoorde er zo bij. We vinden het een raar idee dat hij 's avonds nooit meer langs ons raam zal schuiven om de Volkskrant in de brievenbus te doen. De kinderen waren het er helemaal mee eens om meteen naar huis te gaan. Dus hebben we nadien de koffers gepakt. Dat moest heel wat zorgvuldiger dan de keren daarvoor. Toen konden we onze spullen losjes in de auto gooien. Maar die auto moesten we die zelfde avond in LA weer inleveren. Dus moest nu alles in de koffers gepast en gemeten worden. En dat viel niet mee, want we hadden ondertussen heel wat souveniertjes en nieuwe kleding gekocht. Maar na een beetje efficiënt proppen, lukte het dan toch.

Om 12.00 waren we klaar met pakken. We hadden genoeg tijd om in LA nog Hollywood aan te doen. Maar alvorens in de Tom Tom de koers in die richting uit te zetten, reden we langs de eigenaar van de surfshop om vaarwel te zeggen. We moesten hem plechtig beloven nog een keertje terug te komen, want volgens hem is California het mooiste plekje op aarde. Hij raakte niet uitgepraat over het fijne klimaat en de schoonheid van deze westelijke staat. En wij waren het natuurlijk roerend met hem eens. Hij vertelde ons dat het weer het hele jaar door heel mooi is: rond de 25 graden. Het is er eigenlijk nooit druk, in deze periode is het er op zijn drukst. Wij konden dat nauwelijks geloven. Pas na een uur wisten we ons los te rukken. Iedereen die dit en leest en die ooit Ventura aandoet, raden wij aan de Seaward Surf & Sport shop te bezoeken (1082 South Seawart Ventura, CA 93001 / www.seawardsurf.com). Leuke vent en leuk bedrijf! De prijzen voor de huur van surfboarden en de surflessen zijn bovendien heel schappelijk. (Doe hem de groeten van ons.)

Na het afscheid van de surfshop reden we nog langs het strand om een beetje zand voor in het graf van Joop mee te nemen.

Paul had twee dagen geleden bij een garage in Ventura een zwarte Cadillac gezien uit 1955. Hij moest en zou te weten komen wat dat ding zou moeten kosten. Dus daar ging de weg ook nog langs. De prijs was 22.000 dollar. Hij was van de eerste eigenaar en had 15.000 mijl op de teller. Ongelooflijk! Even overwogen we om de auto te kopen en te verschepen naar Nederland. Opa Grote Beer zou er zeker het viervoudige voor hebben binnengehaald. Daarmee hadden we een nieuwe trip naar Amerika kunnen financieren... Maar we hebben het niet gedaan. Teveel gedoe.

Hollywood viel ons tegen. Het heeft niet veel om hakken. Aan de buitenkant is het op de zelfde manier nep als Las Vegas. Je struikelt er over de toeristen en souvenirshops (met de onvermijdelijke Oscars voor de beste vaders, liefste oma's, etc.). Aardig is om het Mann's Chinese Theatre en het El Capitan Theatre gezien te hebben, waar vanaf de jaren dertig menige (inmiddels beroemde) film in première is gegaan. Op het plein voor het Chinese Theatre zijn de voet en handafdrukken van beroemde sterren als Anthoni Hopkins en Shirley McLean in de tegels vereeuwigd. En als je er dan toch bent, dan moet je ook even over de Walk of Fame lopen. Dit is een traject op de Hollywoodboulevard (van ongeveer 6 km lang) waar stervormige stenen tegels in het trottoir zijn gelegd met de namen erop van sterren van het witte doek: van Mickey Mouse tot Tom Cruise. Er schijnen inmiddels 2500 namen te liggen. Het was jammer dat we geen tijd meer hadden voor een rondleiding door een van de filmstudio's. In de Warner Brothers Studios kun je het productieproces van een film van het begin tot het einde meemaken. Dat had ons wel interessant geleken.

Na het bezoekje aan Hollywood zijn we via Beverly Hills (waar we de huizen van Silvester Stalone en Christina Aquilera bewonderd hebben...) naar Santa Monica gereden waar we in een Mexicaans restaurant op de pier ons laatste Amerikaanse avondmaal genuttigd hebben. Daar waren we vlak bij LA International Airport en ons hotel. Morgenochtend om half elf zitten we in het vliegtuig op weg naar huis.