Everybody's gone surfin, surfin USA. ... Yes, but not for Mark today. De surfles van onze Beachboy, die voor vanochtend (maandag) gepland stond, ging niet door omdat de golven niet hoog genoeg waren. We konden de les een dag opschuiven. We bleven een beetje hangen en kwamen in gesprek met de aardige eigenaar van de surfshop. Toen hij hoorde wat ik deed gaf hij aan dat de jongeren het onderwijs op de Highschool in America niet meer interessant genoeg vonden. Ze gingen liever surfen of aan het werk. 'Tell the teacher were surfin, surfin USA' zoals the Beach Boys ooit zongen.

Na overleg met Tineke en Riemy in het hotel besloten we maar gewoon naar the beach te gaan. Aangezien Tineke nog steeds niet gescout was voor een hoofdrol in de nieuwe aflevering van Baywatch, werd de surfshop opnieuw aangedaan, dit keer voor de aanschaf van niet één maar twee nieuwe bathingsuits. Uiteraard nam het passen de nodige tijd in beslag, dus ik sloeg één van de blaadjes open die op de toonbank lagen. Het was een soort 'Gezinsbode' maar dan uiteraard voor Ventura. De eigenaar van de surfshop kwam er ook weer bij staan en dacht met ons mee wat we allemaal konden doen. Er was een Fair iets verderop aan het strand achter de pier. In het blaadje trof ik een programma aan van deze Amerikaanse kermis. Ik kon mijn ogen niet geloven, afgelopen vrijdag waren de Doobie Brothers in Ventura en vanavond aan het strand op nog geen mile afstand van ons hotel:
The Beach boys !!

Nog helemaal vervuld van de gedachte aan de Beach Boys, kon ik even later op het strand mijn ogen weer niet geloven. Tineke was in haar nieuwe blauwe badpak een echte California Girl. Ze deed inderdaad denken aan een Hollywood ster van de jaren 60. Met een ander kapsel misschien Doris Day?

Verderop was er een hele groep kinderen on the beach ook allemaal in blauwe badpakken en zwembroeken. Onwillekeurig moest ik denken aan onze vakantie in Polen ongeveer 13 jaar geleden, waar we een hele groep meisjes met dezelfde badpakken en badmutsen op het strand aantroffen onder toezicht van een leidster met een fluitje. Er werd gezamenlijk een soort heilgymnastiek gedaan op het strand en vervolgens mochten de Poolse meisjes gaan baden in de Oostzee, maar dan wel binnen een gedeelte afgescheiden door 2 boeien. Zodra ze er buiten kwamen blies de leidster op het fluitje en sommeerde de kinderen weer netjes binnen de denkbeeldige banen te zwemmen. Gek genoeg hebben Tineke en ik al een paar keer een soort Oostblok-gevoel gehad in dit westerse land. Een soort, want ook hier op het strand in California gaat het er toch wel veel vrijer en speelser aan toe.

Ondanks de kleine golven vermaakten de kinderen zich hier uitstekend met de surfboards. De lifeguard die ik sprak was ook ingehuurd voor dit Summercamp en stond aan de kant een oogje in het zeil te houden. Hij vertelde dat de kinderen in 3 leeftijdscategorieën worden ingedeeld en dan 3 weken lang van maandag tot vrijdag tijdens kantooruren deelnemen aan de Summercamp.
Ik dacht dat deze jongeman in de winter wel een ander baantje had, maar nee, hij is het hele jaar door lifeguard.(California heeft het hele jaar door een prachtig zomers klimaat). Vooral in de `winter` zijn de golven wat hoger en zijn er volgens hem genoeg gekken die hun leven wagen op de planken. Over gevaren gesproken. Voordat we naar Amerika gingen had ik gelezen dat een man gepakt was door een haai aan de Californische kust. De lifeguard bevestigde het verhaal. Het had zich bij San Diego afgespeeld. Haaien zijn volgens hem alleen ´s ochtends vroeg actief en tegen de avond. Hij had gehoord dat de man een zwarte wetsuit had gedragen en door de haai waarschijnlijk als een zeeleeuw was beschouwd. Maar wij hoefden ons geen zorgen te maken, hij had hier nog nooit een haai gezien.
Wij konden die middag dus met een gerust gevoel de oceaan in om verkoeling te zoeken. It was hot on the beach.

En toen waren er ´s avonds ook nog de fair en de Beach boys.
Zo´n Amerikaanse kermis is een bijzondere happening. Nu zijn wij geen echte kermisgangers, maar toen we de Fair binnenkwamen (voor $ 9 pp) genoten we direct van een geweldig swingend en lopend dixielandorkestje, waar Marten Visser ook vast heel veel plezier van had gehad. Maar goed, wij kwamen natuurlijk voornamelijk kijken naar the Beach Boys. Je kon gratis het stadion in, waar allemaal stoeltjes klaar stonden. Onder het genot van een grote zak popcorn en met een zon die langzaam onderging (en zorgde voor een mooi gekleurde achtergrond), hoorden en zagen we het bekende openingsnummer `California Girls`. Ik had natuurlijk weer een leuk gesprek met de buurman, die ook Nederlandse voorouders bleek te hebben. Hij wilde weten hoe klein Nederland nou echt was. Van hem hoorde ik hoe het precies zat met de stopborden in het verkeer in Amerika. Hoewel we later `I wanno go home` meezongen wilden we uiteraard nog helemaal niet naar huis, maar na anderhalf uur (The Beach boys bleven maar lekker doorgaan) hadden de kinderen wel genoeg gehoord.
Bij een van de laatste nummers `God only knows what I´d be without you` konden we nog niet vermoeden dat Chiene dat diezelfde dag in Nederland al moest ondervinden.

De kinderen zijn op de Fair nog van een heel lange glijbaan geweest en met Riemy moest ik nog even in een draaiding, waarna we vervolgens ook nog werden getrakteerd op een vuurwerk boven the beach.
Weer een dag met geweldige ervaringen, mooi weer, leuke gesprekken, aardige mensen en the real California feeling.