Maandag 28 juli. Het is weer reisdag: op naar San Francisco. Volgens de Tom Tom is het ongeveer vier en een half uur rijden. De mevrouw van de Redwood Cottages, die ons uitcheckt, raadt echter aan een andere weg te kiezen. De 49, die via Mariposa naar highway 99 leidt, is vanwege de bosbrand afgesloten. We moeten eerst op de 41 in zuidelijke richting en dan rechtsaf naar de 99. Het is een eindje om, maar dan kunnen we wel doorrijden.

Om half elf zitten we op de weg. Je ziet om je heen dat het kurk en kurkdroog is. Dat was in Yosimity al opgevallen, maar buiten het park wordt het nog meer zichtbaar. Het gras is geel en veel bomen zijn bruin. Het heeft hier weken niet geregend. Je kunt je goed voorstellen dat er maar een klein vonkje nodig is om de boel in de hens te zetten. In betere tijden is het landschap waarschijnlijk best aardig: een beetje glooiend, veel bomen en lieflijke (op dit moment opgedroogde) beekjes. Het doet een beetje denken aan de Provence, alleen dan ongerepter. De dorheid maakt het er nu niet mooier op.

Na Coarsegold verandert het landschap in een eindeloze, vlakke prairie. Waar je ook kijkt: niets dan geel grasland. Zo moet de omgeving eruit hebben gezien waar Laura Ingalls Wilders is opgegroeid, de schrijfster van de ‘Kleine Huis' boekjes die ik Riemy nog niet zo lang geleden heb voorgelezen. Zij beschreef het als het ‘wuivende' gras, dat in de lente mooi groen en vol bloemen is, maar 's zomers stoffig geel.

Als we op highway 99 rijden, kunnen we eindelijk kilometers maken. De omgeving wordt er niet leuker op. De prairie is ingewisseld voor onafzienbare plantages met vruchtbomen en maïsvelden. Dat Amerika van een andere schaalgrootte is, wordt hier maar weer eens duidelijk. Alleen de highway's vallen me tot nog toe tegen. Ik had mij voorgesteld dat die allemaal minstens vijfbaans zouden zijn. Maar we moeten het hier met een schamele twee banen doen. En druk! Druk! In de buurt van San Francisco breidt het aantal banen zich wel uit, eerst naar vier en dan naar vijf. Daar kunnen we eindelijk gevoel krijgen bij ‘the American way of driving' zoals je dat zo vaak in films voorgeschoteld krijgt.

In de nabijheid van San Francisco gaat het weer heuvelen. In de verte zien we grijze wolken boven de stad hangen: dat is de beruchte fog die vaak eind van de middag vanuit zee de stad binnendringt. Veel mensen hebben ons van te voren gewaarschuwd dat het in San Francisco 's zomers heel koud kan zijn. Als we er in onze T-shirtjes en korte broeken uitstappen, weten we meteen dat het geen loze waarschuwingen waren. Kille mistflarden worden over de heuvels de stad in gejaagd. De stad ligt er schimmig en grijs bij. De lichten van de straatlantaarns hebben moeite om door het grijs heen te komen. Het lijkt wel alsof we opeens in de maand november zijn beland. Het is hier 13 graden! Dat is verschrikkelijk koud als je uit de 30 komt! In ons huisje aangekomen, is het eerste wat we doen uit het onderste van onze koffers de lange broeken en de fleece truien opdiepen. Het weerbericht belooft dat de mist morgen om een uurtje of elf op zal trekken om eind van de middag weer terug te keren.

We hebben ook hier weer een prachtig huisje. Het ligt in een heel stijl straatje met van die voor San Francisco typische, houten en in pastelkleuren geschilderde huisjes: mintgroen, zacht geel, beige en licht blauw. Ons huisje is geel van kleur. Van binnen is het heel smaakvol ingericht. Het terras grenst aan de achterkant aan een groot stuk groen en staat vol met potten met hortensia's, oleanders en lavendel. Hier kunnen we het de komende dagen wel weer uithouden!