Zondag 27 juli. Vandaag wilden we de mislukte wandeling van gisteren goedmaken. We hadden iets uitgezocht waarvoor we geen misselijk makende vervoermiddelen nodig zouden hebben. We bleken vanuit huis een tocht langs de Chilnuala Fall in de Wawona Dome te kunnen lopen. We waren niet zo vroeg op pad (het is tenslotte vakantie). Beter was geweest van wel, want het is warm. Maar gelukkig gaat de trail door een schaduwrijk bos. Het was minder druk dan gisteren. We zagen vanochtend bijna al onze buren vertrekken. Veel Amerikanen zitten hier voor een weekeindje. 'To spend some qualitytime with the family' vertelde iemand mij. Blijkbaar is dat na een weekeindje al weer genoeg...

Na een kwartiertje stijgen zijn we al bij de fall. Prachtig. Van grote hoogte klatert de waterval op de grijze rotsen in een helder, groenkleurig bassin. Midden in het bos. Het pad voert verder langs de creek omhoog. We stijgen gestaag tussen de Panderosa Pines, oaks en een soort bomen met vettige blaadjes. Een mooi stukje wilde natuur, in niets vergelijkbaar met de gecultiveerde bossen in Nederland. Paul houdt ons staande en wijst op de afdruk van een berenpoot. Er zijn in Yosimite veel beren. Langs de weg staan bordjes die je waarschuwen niet te hard te rijden. Voor je het weet heb je een beer onder de auto. Op sommige plaatsen staan driehoeksborden met een rode beer erop. Dat betekent dat op die plek een beer is aangereden: a red bear is a dead bear. Het lijkt ons leuk om een beer te zien, maar ook weer niet. 'Ik wil er wel eentje zien vanuit de auto' zei Riemy. Dat ben ik eigenlijk wel met haar eens... Er zijn hier ook otters en bevers. Die zijn ook leuk om te zien!

We vervolgen onze weg omhoog. Opeens wordt mijn aandacht getrokken door een kronkelachtige beweging schuin voor ons op het pad. Een ratelslang op nog geen meter afstand! Het is een fikse: wel anderhalve meter lang. Traag glijdt hij over het pad en verdwijnt tussen de bosbessenstruikjes aan de overkant. We hebben hem prachtig kunnen zien (én filmen én fotograferen). Aanvankelijk gaan je de haren overeind staan als je een dergelijk beest ziet. Maar als je op gepaste afstand blijft, doen ze niets. Hij heeft niet eens tegen ons ‘gerateld'! En dan is het toch ook wel mooi om zo'n bijzonder beest in het wild te zien. Vreemd genoeg ben je er daarna minder bang voor.

We komen van de belevenis bij bij weer een prachtig watervalletje in de beek. Wat een stilte hier. Buiten het plassen van de waterval hoor je niets. Er speelt een marter op een omgevallen, dooie boom. We zijn ondertussen twee uur onderweg en besluiten om te keren. Het is zeker nog een uur naar beneden.

Na de lunch hebben we weer gezwommen in de rivier op ons terrein. Heerlijk verfrissend na de wandeling. Minder leuk was dat er zich eind van de middag wederom een smog van de bodbrand over het dal verspreidde. Het prikte in onze ogen, neus en keel. Op sommige momenten kon je door de rook de berg achter ons nauwelijks meer zien. Een akelig idee zo'n bosbrand in de buurt. De volgende dag lazen we in de krant dat er bij Mariposa, ten zuidwesten van het park, 26.000 acres in de fik stonden. De brand was waarschijnlijk veroorzaakt door een scherpschutter. Hopelijk weten ze het vuur te bedwingen voordat het Yosimite bereikt. Bij de Pine Tree Market was een briefje opgeplakt dat er voorlopig niet in een evacuatie van Yosimite was voorzien. Op een ander briefje stond dat grillen en haardvuur vanaf dit moment volstrekt verboden waren...
's Avonds hebben Mark en ik een kookwedstrijd gedaan: hij broodjes met worstjes en ik pasta met blauwe kaas. We zijn er niet uitgekomen wie gewonnen heeft.