Woensdag 23 juli.
Met de kracht van 200 paarden rijden we door het rode, mulle zand richting de Antelope Canyon. Onze haren wapperen in de warme wind en we houden ons stevig vast aan de stangen van de open kooi op de zwaar grommende truck. Af en toe slipt de truck iets uit het spoor, de Navaho Indiaan, voor wie dit dagelijks werk is, leidt de truck echter zonder problemen over de vele hobbels. Het is spannend, Tineke kijkt enigszins bezorgd, maar toch beleven we allemaal een heerlijk opwindend gevoel. Het lijkt net een safari. In de andere trucks, die meerijden, zien en horen we hetzelfde plezier bij de hoofdzakelijk Europese bezoekers. Dat wordt nog verstrekt omdat de Indianen spelenderwijs een soort wedstrijdje houden wie het snelst bij de canyon is.

Hoewel de blanke overheid de Natives hoofdzakelijk onvruchtbaar en onherbergzaam land heeft toegewezen in reservaten zie je hoe de Navaho´s hier toch hun weg hebben gevonden. Een 12 jarig Indianenmeisje heeft deze canyon tijdens het geiten hoeden ontdekt. De Antelope Canyon is een door water en wind uitgeslepen Canyon en een paradijs voor fotografen. Onze jonge Navaho gids leidt ons door de steeds smaller wordende Canyon en wijst ons telkens op de mooiste plekken waar je kunt fotograferen. Door het van boven invallende licht ervaart hier iedereen een prachtig schouwspel van kleuren, vormen en schaduwen. Met voldoende fantasie zijn er beren, puma´s, wegen van vuur, gezichten en zelfs plaatjes van Monument Valley te herkennen.
Buiten is het 37 graden Celsius, hierbinnen is het goed uit te houden. In de folder wordt aangegeven dat de oudere Navaho-Indianen eerst in de rust gaan, bidden en in de juiste mood komen om met respect en eerbied deze Canyon te betreden. De guided tours laten helaas weinig over van deze spirituele reis door te veel mensen tegelijkertijd naar binnen te laten gaan. Toch merk ik dat de vele mensen, naarmate ze dieper de Canyon in gaan, steeds rustiger worden. Een aantal keer per jaar worden deze ruimtes gevuld met zeer snel stromend water uit de nu drooggevallen rivier. Een paar meter boven ons zien we af en toe een boomstronk vastgeklemd zitten tussen de wanden. Nu banen de rustgevende klanken van een houten fluit zich een weg door de spelonken en begeleiden ons naar de andere kant van de Canyon.

Ik vroeg onze jonge gids wat het betekent vandaag de dag een Navaho-Indiaan te zijn. Hij gaf aan heel trots te zijn op zijn volk en het land dat van hun is. Op een andere heilige plek (die, zoals ik begreep, de vorm had van een stop verkeersbord) vragen de Navahos om bescherming en gezondheid voor iedereen die de Canyon betreedt. Ook wij zijn weer gezond en wel uit de Canyon gekomen, verrijkt met veel mooie indrukken waarvan Mark een behoorlijk aantal op de gevoelige (digitale) plaat heeft kunnen vastleggen.

Helaas zal dit onze enige Indian experience zijn in deze dagen. De kennismaking met de Hopi Indianen en cultuur zal virtueel moeten aangezien de reis heen en terug nog 5 uur rijden zou zijn geweest, evenals Monument Valley.

We komen even later weer helemaal in de westerse, materiele cultuur terug bij ons bezoek aan de Wallmart. Het is eigenlijk tegen de principes van Mark, omdat een dergelijke grote supermarkt alle kleine detailhandel weg concurreert, maar goed, het is er wel lekker goedkoop. Wij zijn niet de enigen die dat vinden . We zien er ook veel Navahos. De dames kopen wat leuke kleren en Mark en ik kopen voor $ 10 dollar gymschoenen. En ik vind tussen de DVD's nog een spannende film over Geronimo, de laatste Apache hoofdman. Dus wie heeft er nu nog wat te zeuren!