Dinsdag 22 juli, acht uur 's avonds (bij jullie is het vijf uur 's ochtends). Het is nog ongeveer 30 graden. Ik zit aan de rand van het zwembad van ons hotel met zicht op de ondergaande zon over Lake Powel. De rotsen aan de overkant kleuren roze en oranje. Achter mij (richting de Grand Canyon) weerlicht het af en toe. Riemy haalt acrobatische toeren uit in het water. Mark en Paul lezen een boekje. Het grasveldje naast het zwembad wordt kort gehouden door woestijnkonijnen (met hele grote oren!). Er rennen een paar roadrunners voorbij (miep miep...). Over een uurtje gaan we eten.

Gisteren hebben we met pijn in het hart Kanab verlaten. Het was een heerlijk huisje en we hebben daar een fantastische week gehad. Uiteraard ging de tijd er veel te snel. Maar dat was evengoed in New York het geval en het zal ongetwijfeld ook voor de rest van de vakantie gelden. Het is ons goed bevallen om in een huisje te zitten. Je hebt een eigen plek waar je met de benen op tafel kunt zitten (en dat is bij zo'n intensieve reis als deze erg aangenaam!). Je hoeft niet voortdurend buiten de deur te eten. En vanuit een huisje kun je in je eigen tempo de omgeving goed verkennen. We raakten vorige week op het terras in Kanab gesprek met een familie uit Nijmegen. Zij hadden tot dat moment als een idioot van hotel tot hotel door the States geragd en waren doodmoe. Ze hoorden van ons huisje en vonden dat een prima idee. We hebben hen het mailadres van Greg, de eigenaar van de cottage, gegeven. Wie weet, misschien zitten zij nu wel in The Rose.

We reden gisteren in ca. anderhalf uur naar Lake Powel. Onderweg hadden we weer de meest prachtige vergezichten. Het begint saai te worden! Lake Powel is ontstaan door de aanleg van een stuwdam in de Colorado River tussen 1957 en 1964. Daardoor is de Glen Canyon volgelopen tot een gigantisch stuwmeer met een kustlijn van meer dan 3000 km. Je kunt het meer al vanaf grote afstand zien liggen: een bijna onnatuurlijke, hard blauwe vlek tussen de beige en zacht rode rotsen. Het landschap is hier weer een stuk droger dan bij Kanab of the North Rim van de Grand Canyon. Dat is ook wel logisch want we gaan in de richting van de woestijnen van Arizona en Colorado.

Ons verblijf voor de komende dagen is the Lake Powel Resort in Whaweap. Het gebouw is beetje een saai, maar het hotel heeft een prachtig uitzicht over het meer. Althans, dat geldt voor de kamers aan de achterkant. Wij hebben een kamer aan de voorkant met uitzicht op Dodges en andere four wheel drives. Voor 30 dollar per nacht kunnen we the scenic view kopen. Dat hebben we maar gedaan en daar hebben we geen moment spijt van gehad! (Zie de foto's van Mark.) Het hotel heeft twee buitenzwembaden met uitzicht over het meer. Riemy zou hier het liefste de hele dag blijven! Maar je kunt er tot 22.00 uur terecht, dus we gaan ook nog wat anders doen. Verder is er een restaurant, waar je zittend achter een gigantisch half rond raam een fenomenaal uitzicht hebt op the lake and the cliffs aan de overkant. We hebben er een avond tijdens ondergaande zon zitten eten. Fantastisch! Het eten is hier overigens erg lekker. Wie zei er ook al weer dat de Amerikanen geen lekkere keuken hebben?

De meeste mooie plekken rondom het meer zijn niet met de auto bereikbaar. Daarom wilden we een bootje huren. Dat kostte maar liefst een slordige duizend Dollar per dag. De meeste Amerikanen zouden zeggen: 'Who cares? Use your creditcard!' Maar wij zuinige Nederlanders....

Vanochtend zijn we de dag begonnen met een duik in het zwembad. Daarna zijn we naar Page gereden om koffie te drinken en inkopen te doen voor de lunch. Page is weer van een behoorlijke treurigheid: kraak nog smaak! Het heeft voor zo'n klein plaatsje een gigantische hoeveelheid (mega) supermarkten en benzinestations. Maar een gezellig terrasje? Ook telden we er meer dan tien verschillende kerken: van baptisten tot en met The American church of Jesus Christ.

We nuttigden onze lunch op een scenic view point, in de auto en met de airco op full blow aan. Picknicken wil hier niet. Daarvoor is het veel te warm (37 graden) en je hebt nergens schaduw. Het is hier zo onbarmhartig kaal. Geen boompjes of struiken, alleen maar rotsen en zand. Daarna wilden we naar de Antelope Canyon, maar toen we in die richting reden, zagen we onweer boven de canyon en zijn we weer omgekeerd. Vervolgens hebben we een bezoekje gebracht aan Lees Ferry. Dit is de enige, natuurlijke oversteekplaats in de Colorado River. Vroeger stak men hier met een veer de rivier over. De Colorado River ligt verder overal zo diep, dat je er alleen met een brug overheen kunt. Lees Ferry is dus ook de enige plek waar je bij de Colorado kunt komen. Een prachtig plekje! Het ligt in de bocht van de rivier en er heeft zich een natuurlijk strandje gevormd van zand en stenen. We hebben er heerlijk pootje gebaad. Voor zwemmen is het water veel te koud, na een paar minuten gaan je voeten al pijn doen. Bovendien staat er een behoorlijke stroming. We waren er praktisch alleen - op (uiteraard) een stel Nederlanders na - met het geluid van fiks stromend water en honderden krekels.