We hadden een CD van Frank Sinatra onder het bed gevonden. (Je wilt niet weten wat we hier allemaal onder de bedden hebben aangetroffen: gymschoenen - helaas te klein voor Paul - en zelfs een vibrator...). Dus schalde het 'I travelled each and every highway' uit de speakers terwijl we door het amazing landschap gleden. Het landschap blijft ons iedere dag weer verbazen. Het is van zo'n ongekende schoonheid. Vandaag ook weer. We reden over een glooiende, redelijk groene hoogvlakte met een prachtig meanderende rivier. Hier en daar graasden wat koeien en paarden, maar verder was er geen spoor van menselijk ingrijpen. Misschien is dat wel wat dit land bijzonder maakt: het is zo puur. Kilometers lang zie je niets anders dan ruige, ongerepte natuur. Geen boerderijen, geen bebouwde grond, zelfs geen hekjes. Dat is wel wat anders dan Europa, waar iedere vierkante centimeter is gecultiveerd.

De dorpjes daarentegen zijn, zoals ik al eerder schreef, een ramp. 'Ik mis hier de gezelligheid van bijvoorbeeld de Franse dorpjes' zei Mark vanavond tijdens het eten. Je weet niet wat die Amerikanen bezielt. Dan woon je in zo'n prachtige omgeving (soms ook nog in een aardig huis) en dan laat je al het grofvuil, dat je in de loop van je leven produceert, op het erf slingeren: houten pallets, koelkasten, bankstellen en nog veel meer. En rondom veel huizen staan nog alle oude auto's die de familie ooit heeft bezeten. Zelfs heuse oldtimers! En daar tussenin zitten ze dan gezellig te eten. Rare jongens.... Gelukkig is Utah niet dicht bevolkt!

Vlak voordat we bij Bryce Canyon waren, doken aan weerszijden van de weg prachtige, grillige, rode rotsformaties op. Wij dachten dat we al in het National Park waren, maar dat bleek niet zo te zijn. Het was ‘slechts' een voorportaal: de Red Canyon.
Eigenlijk is Bryce geen canyon. Er loopt zelfs geen rivier doorheen. Het is, zoals in de folder staat, ‘a series of amphitheaters carved into the edge of a high plateau'. Het park ligt dus in een hoogvlakte op 2700 meter hoogte. Als je er aankomt, lijkt het in eerste instantie niet zoveel bijzonders: een ordinair bosje met dennen en pijnboomachtigen. We parkeerden de auto en liepen naar the rim. Maar als je dan naar beneden kijkt, weet je niet wat je ziet. Het lijkt inderdaad wel een amfitheater, vol met grillig gevormde pilaren die van onder tot boven verschillende, in elkaar overgaande kleuren hebben: roze, paars, oranje, rood, beige, geel en wit. De oranje en rode kleuren komen van oxiderend ijzer, de roze en paarse van het mineraal mangaan en de witte en gele kleuren van de limestone. Sommige pilaren lijken net menselijke figuren met gezichten en hoedjes. Je kunt je goed voorstellen dat de Paiutesindianen vroeger dachten dat dit door de goden vervloekte en versteende mensen waren. Ze noemden ze Hoodoos. Hier en daar staat een heel leger Hoodoos.

We hebben een wandeling van drie uur gemaakt, helemaal naar beneden en weer naar boven. Dat was niet altijd even gemakkelijk voor iemand met hoogtevrees (ik hoop dat ik er niet van ga dromen..), maar het leverde zulke onvoorstelbaar mooie plaatjes op. De foto's van Mark spreken boekdelen.

Verder hebben we ons zeer vermaakt om de ground squirrels die daar in grote getale rond renden. Prachtige diertjes die het midden houden tussen een flinke muis en een eekhoorn. Ze waren absoluut niet schuw en kwamen heel dicht bij. Sommigen waren zo brutaal dat ze bedelden op de terrasjes!
Gisteren waren we verliefd op Zion, vandaag zijn we dat op Bryce. Maar naar Zion willen we beslist nog een keertje terug. Misschien doen we dat morgen wel.