Veel mensen vinden het gemakkelijk en goedkoop om met de metro te reizen in New York en aangezien er bij ons een station op de hoek was, wilden we ook mee met deze ondergrondse slang. Nu waren wij al wel eerder in Berlijn, Parijs en London met de metro geweest, maar we voelden ons dit keer weer'blutige Anfänger'. Met een funkaart van 4 ritten voor 7 dollar hadden we echter niet zoveel plezier als de naam deed vermoeden. Als het goed gaat, haal je achteloos je kaartje door de gleuf van de kaartlezer en loop je plezierig door. Maar de finesse zit hem m.n. in het tempo waarmee je dat doet en aangezien het voor ons weer de eerste keer was moesten we soms wel tot 3 keer toe de kaart er doorheen halen. We bleken echter op het verkeerde perron te staan, dus moesten we nog een funkaart aanschaffen om op het juiste perron te komen. Weemoedig dachten we terug aan het plezier dat we in de metro van Berlijn hadden. Onze Duitse vriendin Elisabeth had een boxerhond genaamd Basti die ze regelmatig tot de orde moest roepen (Basti .. Platz!) en omdat er in Berlijn veel metrostations waren met een naam die eindigde op Platz had Harm Ydo al snel een van de stations omgedoopt tot BASTIPLATZ! En daar waar het ontbreken van zonlicht en frisse lucht in de andere steden nog goed gemaakt wordt door de vormgeving van de metrostations was het in New York alleen maar deprimerend.
Nee, doe mij maar de taxi in plaats van het gewurm in de donkere holen onder New York. De Yellow cabs waren vanaf de Empire state building gezien net mieren die organisch hun weg door de stadsjungle vonden. Wat is dat toch een plezierig gevoel dat je ergens aan de rand van de straat je hand opsteekt, TAXI roept en er binnen 'no time' een yellow cab stopt. En dan de plezierige gesprekken die je kunt voeren. Aangezien Tineke met de kinderen achterin kroop, kon ik mooi mijn Engels oefenen met deze New Yorkse cabdrivers. Op een of andere manier kom je zelf beter in de flow als je merkt dat veel 'echte' New Yorkers de taal nog niet 'fluently' spreken. Wij hebben geen enkele chauffeur gehad die oorspronkelijk uit Amerika kwam. Hun landen van herkomst waren: Colombia, Ecuador, Sudan, Egypte, Bangladesh, Griekenland (of was het Rusland), in elk geval ook uit China en de Dominicaanse republiek
Als je vertelt dat je Nederlander bent, beginnen ze vaak over voetbal. De meesten kennen de generatie van Basten, Gullit en Koeman wel maar bij Cruijff moeten ze toch even nadenken. De man uit Egypte wist zich nog de blijdschap in zijn thuisland te herinneren toen op het WK van 1990 Egypte met 1-1 gelijkspeelde tegen Nederland.
Maar vaak gaan de gesprekken ook over hoe het is om in New York te leven en de situatie in hun oorspronkelijke thuisland. De chauffeur uit Bangladesh had een Major in Accountancy en wilde voor een passende baan in the financial district (met slechts 2 weken vakantie per jaar) eerst geld verdienen om zijn ouders in Bangladesh te bezoeken. Ook heel bijzonder was de korte rit naar het gebouw van de VN. Deze chauffeur kwam uit Sudan en hij vertelde dat hij hoopte dat de president van zijn land op zou stappen (2 dagen later zou deze president door het internationale hof in Den Haag worden aangeklaagd).
Maar natuurlijk hadden we ook, zoals Chiene in haar reactie al schreef, een persoonlijke chauffeur genaamd Jose . Hij had weliswaar geen gele taxi en werkte eigenlijk in de bouw maar de ritjes met hem van en naar JFK waren echt fun.