Het is vandaag alweer 13 augustus. Onze tijd op Vancouver Island zit erop. Met weemoed nemen we afscheid van deze mooie plek met dat fantastische uitzicht over de baai. Van de reetjes die iedere ochtend door de tuin lopen. En van de zeehonden die dagelijks het terras passeren. Vanochtend zag Paul zelfs een kleine, groene hummingbird (kolibrie) in de tuin. Ach wat was het hier mooi en fijn. En we moeten nog maar afwachten of we het op onze volgende plek weer zo mooi en fijn krijgen.

Om 10 uur stappen we in de auto en stellen we de navigatie in op Victoria. Vanaf deze stad op de zuidwestelijke punt van het eiland maken we per boot de oversteek over de Juan de Fuca Strait naar Port Angeles in de VS.

Voordat de boot vertrekt hebben we nog even tijd om Victoria te bekijken. De stad is groter dan Groningen: er wonen meer dan 300 duizend mensen. Als je Victoria binnen rijdt dan valt meteen de Britse sfeer op. In de straten wapperen Britse vlaggen aan Victoriaanse gevels. Rode dubbeldekkers rijden af en aan. En er is zelfs een in Tudor stijl vorm gegeven parlementsgebouw. In Vicoria zijn ze Britser dan de Britten zelf, lezen we in de ANWB gids. Dat is ooit bedacht als PR stunt door het stadsbestuur.

Dit klinkt allemaal wat gemaakt - en dat is misschien ook zo - maar het is wel een ontzettend leuke stad met een goede sfeer. Leuker dan veel andere plaatsen die we op Vancouver Island hebben gezien. Mocht je ooit Victoria aandoen, ga dan vooral de Market Square zien. Hier hebben ze, rondom een binnenplaats, de gevels van een aantal oude bedrijven prachtig gerestaureerd. Er zitten nu allemaal hippe cafeetjes en winkeltjes in. Riemy en ik konden ons maar met moeite inhouden om niet overal naar binnen te gaan. Maar helaas hadden we maar een uur de tijd om Victoria te verkennen.

In het eerste de beste winkeltje dat we binnen gingen heeft Riemy heeft een mooie, lange rok van het merk Dex in de uitverkoop weten te scoren. En ik een flitsend badpak. Daarna mochten we van Paul en Mark geen enkel winkeltje meer in. Ook al hadden we de hele dag tijd gehad. Heel flauw!

Na het bezoekje aan de Market Square zijn we nog even kort door Chinatown gelopen. Dat zag er ook heel aantrekkelijk uit, net als het havenkwartier. Victoria is echt een leuk plaatsje. Het verdient het om er meer tijd aan te spenderen.

Om half twee moesten we ons bij de Inner Harbour melden voor de oversteek. Daar werden we onderworpen aan een grondige douane inspectie om de grens over te mogen. Heel Amerikaans. Met van die mannen waar je maar beter geen flauwe grappen tegen kunt maken. We moesten een zogenaamd W94 formulier invullen met vragen of we van plan waren om terroristische aanslagen te gaan plegen. Ook al heb je niks op je kerfstok, je krijgt het er toch een beetje benauwd van. Maar na de check op onze vingerafdrukken en een irisscan mochten we dan toch de boot op.

Om kwart over drie vertrok de boot uit de haven van Victoria. De overtocht duurde anderhalf uur. Riemy zag onderweg van heel dichtbij nog een walvis. Dat werd door haar broer en vader natuurlijk meteen in twijfel getrokken. Want zij hadden niets gezien. Maar er stond een Amerikaan naast haar en die had hetzelfde verhaal.

Aangekomen in Port Angeles was het nog twee en een half uur rijden over de 101 East richting Shelton. Onderweg constateerden we dat het Amerikaanse landschap wel erg veel op het Canadese lijkt. Heel veel bos met een diversiteit aan naaldbomen en prachtige vergezichten over de binnenzeeën. Rond acht uur stopten we voor de deur van ons nieuwe onderkomen op Harstine Island. Weer een huis met een adembenemend uitzicht op een binnenzee. Maar deze keer werd het uitzicht verrijkt met de altijd besneeuwde Mount Raineer die rood in de ondergaande zon oplichtte. Ons vorige huis stond midden in een woonwijk. Nu zitten we meer het bos. Weliswaar in een 'gated community' met vakantiehuizen. Anne, die ons binnenlaat en het huis laat zien, vertelt dat (ook hier) de reeën om het huis heen lopen en dat ze (ook hier) heel tam zijn. En verder kunnen we wasberen, eekhoorns en chipmunks op ons terras verwachten. Ach, we zullen ons ook hier wel weer vermaken!